Νους και καρδιά, οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το Σοσιαλισμό.
Φτάνει για να γεμίζει τις καρδιές μας ελπίδα, υπερηφάνεια και αντοχή. Υπερηφάνεια για τα 102 χρόνια, που το Κόμμα μας είναι μπροστάρης σ' όλους τους αγώνες της εργατικής τάξης. Η πρωτοβουλία του Κόμματος για τη συγκρότηση της «Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας» και η «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση» δείχνει το κύρος που έχει το ΚΚΕ διεθνώς.
Στο σημείο 8 του 2ου κειμένου των Θέσεων της ΚΕ αναφέρεται ότι:
«Καμιά πρόταση αστικής διαχείρισης, κεϊνσιανή ή νεοφιλελεύθερη, δεν μπορεί να ματαιώσει, να ακυρώσει τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής παραγωγής, την αναρχία και την ανισομετρία της, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην ατομική, καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της». Με αφορμή τις πρόσφατες, συγχρονισμένες καπιταλιστικές κρίσεις, εκείνη του 2007 - 2009 και την τωρινή, για την οποία τα στοιχεία δείχνουν ότι είναι η βαθύτερη, καπιταλιστική κρίση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, πληθαίνουν οι αναφορές των αστικών επιτελείων, και σε επίπεδο ΕΕ, περί ανάγκης «αλλαγής των πολιτικών των σφιχτών δημοσιονομικών στόχων» και στην υιοθέτηση «νεο-κεϊνσιανών» «αντι-κυκλικών» οικονομικών πολιτικών. Η Γενική Διεύθυνση Οικονομικών και Χρηματοδοτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής χρησιμοποιεί ένα μακροοικονομικό μοντέλο «νεοκεϊνσιανής παράδοσης» (το «QUEST»), το οποίο, όπως αναφέρεται, στοχεύει στη «βελτιστοποίηση των ωφελειών και του κέρδους, περιλαμβανομένων των τριβών στις αγορές αγαθών, εργασίας και κεφαλαίου». Η κεϊνσιανή θεωρία που διαμορφώθηκε στις συνθήκες της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929 - 1933, προβάλλει ως κύρια αιτία των περιοδικών καπιταλιστικών κρίσεων την «υποκατανάλωση», δηλαδή το γεγονός ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής έχουν την εγγενή τάση να παράγουν πολύ περισσότερα από ό,τι μπορεί να απορροφηθεί από τους καταναλωτές και κατά συνέπεια ότι οι κρίσεις μπορούν να μετριαστούν ή ακόμα και να εξαλειφθούν μέσω μιας λεγόμενης «αντι-κυκλικής πολιτικής»: Περιοριστική σε περιόδους υπερπαραγωγής, και επεκτατική οικονομική πολιτική σε περιόδους κρίσεων μέσω διευρυμένων κρατικών χρηματοδοτήσεων, επέκτασης των δημόσιων έργων, μείωσης της φορολογίας και αύξησης του συνολικού μισθού, με στόχο την αντίστοιχη αύξηση της αγοραστικής - καταναλωτικής δύναμης της εργατικής τάξης.
Χρειάζεται να παιδέψουμε το μυαλό μας ώστε το 1ο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ, το οποίο είναι αναλυτικό για το Κόμμα, τη λειτουργία και τη δράση του, προσανατολίζει τη δουλειά μας, να το αξιοποιήσουμε χωρίς αναμονή με τον καλύτερο τρόπο. Για παράδειγμα, στην ύπαιθρο της Λάρισας χρειάζεται να εντάξουμε πλευρές του κειμένου μέσα σε βασικά θέματα που απασχολούν παραγωγούς και νέους αγρότες: Α) Πώς θα μπορέσει να ζει από τη γη του με ένα αξιοπρεπές εισόδημα, που τώρα δεν υπάρχει. Β) Οι συνθήκες διαβίωσης στην ύπαιθρο, η έλλειψη υποδομών και η εγκατάλειψη. Δεν σημαίνει πως όταν μπαίνουν τέτοιοι προβληματισμοί, δεν είναι η ώρα συζήτησης για τον ρόλο του Κόμματος, για τη συμβολή του φτωχομεσαίου παραγωγού στην υπόθεση που παλεύουμε.
Στις Θέσεις αναδεικνύεται ο ανεβασμένος πήχης της επαναστατικής μας δράσης σε αντεπαναστατικές συνθήκες, που έχουν επιδράσει βαθιά στη συνείδηση των νέων. Το τελευταίο διάστημα, όλο και πιο έντονα εκδηλώνονται στη ζωή μας τα αδιέξοδα του συστήματος, κρίσεις, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, η ταξική διαχείριση της πανδημίας. Φαινόμενα που δημιουργούν αντικειμενικά σκιρτήματα αγανάκτησης και οργής. Ομως την ίδια ώρα κυριαρχεί η αντίληψη ότι ο καπιταλισμός, με τα στραβά του, μπορεί να αυτορρυθμίζεται, να είναι δημοκρατικός, με καλή διαχείριση να μας χωράει όλους. Γίνεται προσπάθεια το κίνημα είτε να απαξιώνεται, είτε να παίρνει τον ρόλο μιας «αντίδρασης πού και πού» με στόχο να βάζει όρια στην ασυδοσία.
Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο, με τις οποίες συμφωνώ, θέτουν επί της ουσίας το πάντα αναγκαίο και ιδιαίτερα επιτακτικό πλέον, ζήτημα της ακόμα πιο επιτελικής δουλειάς από το σύνολο του κομματικού δυναμικού. Απαιτείται δηλαδή, με όπλο τη βαθιά αφομοίωση των επεξεργασιών του Κόμματος, η ολοκληρωμένη παρέμβασή μας στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία και στους μαζικούς φορείς, στις συνοικίες, στα πανεπιστήμια, στις πόλεις και τα χωριά, παντού όπου δουλεύει και ζει η εργατική τάξη και ο λαός.
Συμφωνώ με τις Θέσεις του 2ου κειμένου της ΚΕ. Θέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δράσουμε, αλλά και ζητήματα που θα χρειαστεί να επεξεργαστούμε ώστε να γίνουμε πιο δυνατοί, πιο αποτελεσματικοί στην καθημερινή μας δράση. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο τέτοια ζητήματα. Το ένα αφορά στη Θέση 33 για το ρόλο της δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης και το άλλο στη Θέση 7 και το πράσινο «new deal».
Στο δεύτερο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο του Κόμματος αποτυπώνονται οι διεθνείς και εγχώριες εξελίξεις, στις οποίες καλούμαστε να δράσουμε ως Επαναστατική Νεολαία του ΚΚΕ. Βασικό ζήτημα που αναδεικνύεται είναι η ανάγκη για διαρκή μελέτη τους, η αξιοποίηση του κομματικού Τύπου, της ΚΟΜΕΠ, προκειμένου πρώτα απ' όλα εμείς, ως νέοι κομμουνιστές, να μπορούμε να ξεδιαλύνουμε το κουβάρι, φωτίζοντας διαρκώς το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, τα όρια του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, ζυμώνοντας τη μόνη πρόταση πραγματικής διεξόδου, αυτή του ΚΚΕ, για τον λαό της χώρας και τα παιδιά του.
Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Στο πρώτο κείμενο στις Θέσεις 40-42 αναδεικνύεται η στρατηγική στόχευση της αστικής τάξης για διαμόρφωση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ως αρωγού και διασφαλιστή της καπιταλιστικής ανάπτυξης ειδικά μέσα από την παρέμβαση στο εμπόρευμα της εργατικής δύναμης. Στις οικονομικές σχολές η παρέμβαση του αντιπάλου διακρίνεται από ποιοτική αναβάθμιση, καθώς δεν επιδιώκεται μόνο η ενσωμάτωση των παιδιών της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, αλλά η συστράτευση πίσω από τους στόχους και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, η στοίχιση πίσω από τη διαρκή προσπάθεια για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, η διαμόρφωση εργατικού δυναμικού εμποτισμένου από τη λογική των συμφερόντων της αστικής τάξης για να εξυπηρετηθεί απρόσκοπτα η κοινωνική αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Στο 2ο κείμενο των Θέσεων καταγράφονται η αργή, βασανιστική πορεία ανασυγκρότησης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (ΔΚΚ) και οι κοπιαστικές προσπάθειες του Κόμματός μας σε αυτήν την κατεύθυνση.
Η διαδρομή αυτή αποτελεί τρανή απόδειξη των μακρόχρονων συνεπειών της αντεπανάστασης. Το ευρέως χρησιμοποιούμενο (μετά την αντεπανάσταση) από μερίδα του αστικού πολιτικού κόσμου ΤΙΝΑ (There is no alternative - Δεν υπάρχει εναλλακτική) δεν γίνεται θεωρητικά αποδεκτό από τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα. Ομως, στην πράξη, η πλειοψηφία τους αναζητά εναλλακτική εντός του καπιταλιστικού συστήματος, στο πλαίσιο μιας άλλης αστικής διαχείρισης και της συμμετοχής στην αστική διακυβέρνηση, ακόμα και όταν τις παρουσιάζει ως μεταβατικές προς το σοσιαλισμό.
Φυσικά, στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης σημαντική συμβολή έχει το κλείσιμο του κύκλου που άνοιξαν οι πρώτες σοσιαλιστικές επαναστάσεις. Ωστόσο, δεν ευθύνεται μόνο αυτό.
Ιδεολογήματα που κυριαρχούν στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες συχνά έχουν ως αποτέλεσμα το να τίθενται οι μισθωτοί εργαζόμενοι ακόμα και σε μεταξύ τους αντιπαράθεση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της λειτουργίας του ιδεολογήματος της αναγκαιότητας κίνησης της αγοράς, υπό την πίεση του οποίου οι εργαζόμενοι καταλήγουν να θεωρούν τους ίδιους ως κύριους υπεύθυνους για την επίτευξη της μείωσης του κόστους παραγωγής.
Η χρήση της μικροηλεκτρονικής έγινε προσπάθεια, τόσο από αστικές όσο και από οπορτουνιστικές δυνάμεις, να παρουσιαστεί ως διεύρυνση των δυνατοτήτων των μισθωτών, μέσω της εξασφάλισης σε αυτούς περισσότερων δυνατοτήτων δημιουργίας και αυτονομίας.
Η ιδεολογική αντεπίθεση απέναντι στην ιδεολογική κατάντια ενός συστήματος που σαπίζει είναι απαράβατος όρος για το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ετσι, επιβεβαιώνεται ολοκληρωμένα ο ρόλος του ως επαναστατικής πρωτοπορίας που δρα με μαχητικότητα και πίστη στην αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, βασισμένο στην επιστημονική γνώση και την αλήθεια.
Στη Θέση 12 του πρώτου κειμένου παρουσιάζονται ορισμένα ζητήματα στα οποία χρειάζεται να επικεντρώσουμε την προσοχή μας. Ανάμεσα στα άλλα, σημειώνεται «η κατανόηση μιας σειράς εξελίξεων στο αστικό εποικοδόμημα...». Το ζήτημα περιλαμβάνει σύνθετες προεκτάσεις, που επιδρούν στη ζωή και τη συνείδηση των εργαζομένων. Η αστική διανόηση διεξάγει αυτήν τη συζήτηση με όρους ελιτίστικης επιστημονικοφάνειας, χρησιμοποιώντας έννοιες συχνά ακατάληπτες για την πλειοψηφία του λαού. Ομως, η δική μας δουλειά μπορεί και πρέπει να αποκαλύψει την αλήθεια γύρω από τα ζητήματα αυτά. Δύο ειδικότερα:
Εκφράζω τη συμφωνία μου με το δεύτερο κείμενο των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου του Κόμματος. Είναι ένα κείμενο το οποίο κατά την άποψή μου είναι αποτέλεσμα συνεχούς δουλειάς όλου του προηγούμενου διαστήματος. Η σύνδεση οικονομίας - πολιτικής και η έκφραση των αντιθέσεων δεν αποτυπώνεται φωτογραφικά, αλλά πολύπλευρα, σε κίνηση, σε εξέλιξη. Η μεθοδολογία μελέτης, ανάλυσης και ερμηνείας των σύγχρονων φαινομένων του καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού συστήματος και η αποτύπωσή τους βοηθά να αντιλαμβάνεται κάποιος καλύτερα πώς εξετάζουμε τα ζητήματα, πως τίποτα δεν μένει στάσιμο και αμετάβλητο ειδικά όταν τα προσεγγίζεις από τη σκοπιά του πρώτου κειμένου. Το βασικό σημείο που θέλω να σταθώ είναι το ότι όταν χρησιμοποιείς τα βασικά μας εργαλεία και γνωρίζεις το γενικό πλαίσιο στο οποίο δρας, πιο ενιαία, πιο ακαριαία αποκτάς ως κομματικό δυναμικό ενιαίο κριτήριο, στα ιδεολογήματα που προκύπτουν.
Το δεύτερο κείμενο των Θέσεων θεωρώ ότι υπερεκτιμά τη δύναμη που διαθέτει η αστική τάξη και οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα για την πραγματική της κατάσταση.
Η εκτίμηση ότι «η αστική τάξη της Ελλάδας επιδιώκει τη γεωπολιτική της αναβάθμιση [...]» (Θέση 15) μεταφέρεται στα Ελληνοτουρκικά και στο πολιτικό σύστημα (Θέση 31) ως προσπάθεια για «την ενίσχυση των θέσεών της στα Βαλκάνια, στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στην Ανατολική Μεσόγειο».
Η «επιδίωξη αναβάθμισης» έρχεται σε αντίφαση με τη σωστή παραδοχή ότι την κυριαρχία (εδαφική ακεραιότητα) και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας «δεν μπορούν να τα εγγυηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» (Θέση 16).
Συμφωνώ με το κεντρικό ζήτημα που θέτει το 21ο Συνέδριο στο πώς να γίνει το Κόμμα πιο ικανό στη δράση, το πώς θα γίνει πιο κατανοητός και διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως φορέα της επαναστατικής πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση, την απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της ζωής του λαού μας.
Το πώς το Κόμμα θα μπορέσει στους τόπους δουλειάς, στον κλάδο, στην περιοχή, να πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη οικονομικού και πολιτικού αγώνα, που θα συνδέεται με το βασικό πολιτικό καθήκον, την πάλη για την εργατική εξουσία. Το πώς θα εντάσσει και θα συνδέει την πάλη για το άμεσο, το καθημερινό πρόβλημα σε ένα σχέδιο ολοκληρωμένης παρέμβασης, πώς δηλαδή όλη η δουλειά του Κόμματος θα υπηρετεί τη στρατηγική, ανεξάρτητα από τον συσχετισμό δυνάμεων.
Στο πρώτο κείμενο των Θέσεων τονίζεται ότι περνάμε σε νέα, πιο δύσκολη φάση, καθώς αυξάνεται η πίεση για εθνική ομοψυχία και ενότητα. Αυτή η δυσκολότερη φάση γεννάει τον προβληματισμό για το πώς θα ξεπεραστούν καθοδηγητικές αδυναμίες, με σκοπό το ολόπλευρο «ατσάλωμα» του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Στην Οργάνωση έχουμε συντρόφους με πολύ μικρή ΚΝίτικη ηλικία και όπως είναι φυσικό δεν έχει γίνει αφομοίωση μίας σειράς συμπερασμάτων από τη στρατηγική και το Πρόγραμμα του Κόμματος, πόσο μάλλον λείπει ένα στέρεο ιδεολογικό - θεωρητικό υπόβαθρο.
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Το πρώτο κείμενο της ΚΕ με βρίσκει σύμφωνο σε όλα τα θέματα που αναφέρεται.
Ιδιαίτερα επισημαίνω το θέμα της μαρξιστικο-λενινιστικής μόρφωσης, που θεωρώ απαραίτητη για όλα τα μέλη του Κόμματος, κυρίως των νέων συντρόφων.
Εκτός από τα μαθήματα που πρέπει να παρακολουθούν όποτε γίνονται, είναι απαραίτητη και η αυτομόρφωση, αλλά με βασικό καθημερινό πρόγραμμα, δύο έως τριών ωρών. Απαιτείται μελέτη και όχι μόνο ανάγνωση.
Το ΚΚΕ θέτει για πρώτη φορά το 2013, στο 19ο Συνέδριο, σαν στόχο του την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Το γεγονός αυτό αποτελεί τη σημαντικότερη, ανάμεσα σε άλλες, ιδεολογική κατάκτηση. Μια κατάκτηση εξαιρετικά δύσκολη και επίπονη, αφού προϋπόθετε την ήττα των οπορτουνιστικών αντιλήψεων που κυριάρχησαν στις γραμμές του από το 1934 και παρέμειναν κυρίαρχες, με ολέθριες συνέπειες, για οχτώ δεκαετίες. Το σημαντικό αυτό βήμα όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετό. Πρέπει να συνοδεύεται από μία σε βάθος κριτική της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ού αιώνα. Διαφορετικά στη συνείδηση, ή στο υποσυνείδητο των εργαζόμενων, η λέξη σοσιαλισμός θα συνοδεύεται από το επίθετο «υπαρκτός», με αποτέλεσμα τη (δικαιολογημένη) καχυποψία απέναντί της. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη, ότι όσο παραμένουν χωρίς πειστική απάντηση οι αιτίες οι οποίες οδήγησαν στις γνωστές εξελίξεις στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, δεν πρόκειται να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση και ανάκαμψη του κομμουνιστικού κινήματος.
Συμφωνώ με το πρώτο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ.
Θα ήθελα να πω κάποιες σκέψεις για τη σχέση των νέων κομμουνιστών και ειδικότερα των νέων κομμουνιστών επιστημόνων με την ιστορική μελέτη, μια σχέση που δεν πρέπει να είναι τυπική και μονόπλευρη, αλλά διαλεκτική και η αφομοίωση των ιστορικών συμπερασμάτων να συνδυάζεται με τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα και να καθοδηγεί τη δράση μας.
Βιώνουμε τις θηριωδίες του καπιταλισμού, την ιστορική του χρεοκοπία, την αδυναμία των κομμουνιστικών κινημάτων να δώσουν συνέχεια στη νέα εποχή που άνοιξε η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Στο φως αυτών των περιστάσεων πρέπει να δυναμώσει η ευθύνη όλων απέναντι στα καθήκοντα και στην ηρωική ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, που μας κάνει περήφανους, μας τροφοδοτεί και σήμερα.
Το ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ 21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ είναι στέρεα βάση για τη δύσκολη συνέχεια που έχουμε μπροστά μας. Η συμφωνία με τις Θέσεις θα είναι κενό γράμμα αν δεν συνδυαστεί με την ανάληψη της ευθύνης του καθένα (φυσικά διαφέρει από επίπεδο σε επίπεδο) από εμάς για να πάμε μπροστά, πετώντας στη θάλασσα ό,τι μας βαραίνει και εμποδίζει την πορεία μας.
