Το δεύτερο κείμενο των Θέσεων θεωρώ ότι υπερεκτιμά τη δύναμη που διαθέτει η αστική τάξη και οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα για την πραγματική της κατάσταση.
Η εκτίμηση ότι «η αστική τάξη της Ελλάδας επιδιώκει τη γεωπολιτική της αναβάθμιση [...]» (Θέση 15) μεταφέρεται στα Ελληνοτουρκικά και στο πολιτικό σύστημα (Θέση 31) ως προσπάθεια για «την ενίσχυση των θέσεών της στα Βαλκάνια, στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στην Ανατολική Μεσόγειο».
Η «επιδίωξη αναβάθμισης» έρχεται σε αντίφαση με τη σωστή παραδοχή ότι την κυριαρχία (εδαφική ακεραιότητα) και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας «δεν μπορούν να τα εγγυηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» (Θέση 16).
Η αστική τάξη μπορεί να ισχυρίζεται ότι γουστάρει. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Η πραγματική της επιδίωξη συνίσταται στον περιορισμό της χασούρας της. Η θέση της χώρας έχει επιδεινωθεί από την εποχή της ένταξής της στην ΕΟΚ και έγινε ακόμα χειρότερη την τελευταία δεκαετία. Το μέλλον για την αστική τάξη είναι δυσοίωνο. Το κόστος των επιλογών της είναι αβάσταχτο για την εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα.
Η δεινή θέση στην οποία βρίσκεται την οδηγεί στην τυφλή πρόσδεση («δεδομένος σύμμαχος») σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ο φόβος και όχι η παντοδυναμία της κάνει την αστική τάξη περισσότερο επιθετική, βίαιη, αντιδραστική και τυχοδιωκτική στην εξωτερική και εσωτερική της πολιτική.
Η επιδίωξη «γεωπολιτικής αναβάθμισης» της ελληνικής αστικής τάξης έρχεται σε προφανή αντίφαση με τις περιγραφές για τις διεθνείς εξελίξεις και το βάθος της οικονομικής κρίσης.
Οι ΗΠΑ απειλούνται από την Κίνα με την απώλεια της παγκόσμιας οικονομικής πρωτοκαθεδρίας (Θέση 3). Η συνοχή της ΕΕ συνεχίζει να «κλονίζεται» μετά το Brexit. Η Γερμανία αντιμετωπίζει σοβαρά αδιέξοδα στον παγκόσμιο ρόλο που θέλει να διαδραματίσει και έρχεται αντιμέτωπη με άλλες μεγάλες δυνάμεις της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία). Ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας πιέζει ασφυκτικά τη Γερμανία και παραλύει την ΕΕ που ταλανίζεται από «φυγόκεντρες τάσεις» (Θέσεις 4, 5, 6).
Οξυμένες αντιθέσεις και αντίστοιχα προβλήματα συνοχής εμφανίζονται εντός του ΝΑΤΟ (Θέση 11).
Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ θεωρούν ξεπερασμένο το G7 (Θέση 13) αποτυπώνει το τέλμα του δυτικού καπιταλισμού. Η ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας βρίσκεται σε σημείο καμπής, καθώς το G7 είναι η «χούφτα» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που μοιράζουν την παγκόσμια αγορά με πολέμους από τον 20ό αιώνα.
Οι χώρες του G7 ανήκουν στη «Δύση» και την «Ευρώπη», δύο έννοιες που ταυτίστηκαν ιστορικά με την εμφάνιση και παγκόσμια εξάπλωση του καπιταλισμού.
Από τη διαπίστωση ότι οι ΗΠΑ ανάγουν την Κίνα σε βασικό τους αντίπαλο (Θέση 10) ενώ συνεχίζουν, μέσω του ΝΑΤΟ, την περικύκλωση της Ρωσίας, προκύπτουν - κατά την άποψή μου - δύο λενινιστικά συμπεράσματα, τα οποία απουσιάζουν από τις Θέσεις:
Πρώτο: Οι παγκόσμιες αντιθέσεις συγκεκριμενοποιούνται στο διαχρονικό γεωπολιτικό σχήμα «Δύση - Ανατολή».
Δεύτερο: Η ΕΕ ως ιμπεριαλιστικό κέντρο γίνεται ο «αδύναμος κρίκος» της «χούφτας» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που μοιράζουν την παγκόσμια αγορά.
Κατά συνέπεια, η πολιτική αναμέτρηση με τον καπιταλισμό προϋποθέτει την πρακτική αμφισβήτηση του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και την «ευρωπαϊκή οικογένεια».
Οι Θέσεις διακρίνονται από ασάφεια ως προς την αξιοποίηση των διεθνών αντιθέσεων.
Σαφώς και η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και έχει λυκοφιλία με την Τουρκία. Ομως, Ρωσία και Τουρκία έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα στα κύρια μέτωπα της γειτονιά μας. Η Τουρκία, παρά το (αποτυχημένο) ΝΑΤΟικό πραξικόπημα (2016), παραμένει προσκολλημένη στο ΝΑΤΟ διεκδικώντας αυτόνομο γεωπολιτικό ρόλο, ενώ ύψιστη προτεραιότητα για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ (το αναγνωρίζουν οι Θέσεις) είναι να κρατηθεί η Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο.
Στο πλαίσιο αυτών των διεθνών αντιθέσεων πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη «συνεκμετάλλευση» του Αιγαίου και τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Η αποδέσμευση - έξοδος της Ελλάδας από ΝΑΤΟ - ΕΕ προβάλλει άμεσα μπροστά μας και συγκρούεται με τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της αστικής μας τάξης, η οποία προτιμάει, παρά τη χασούρα της, το ρόλο της «ασπίδας» στο παζάρι Δύσης και Τουρκίας. Το Προσφυγικό καθιστά πολιτικά επίκαιρο στόχο πάλης την αποδέσμευση.
Ο χαρακτήρας της διαπάλης των μεγάλων δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα της παγκόσμιας αγοράς δεν φωτίζεται από τις Θέσεις με δύο καθοριστικά ζητήματα της οικονομικής κρίσης: Το κύριο βάρος της παραγωγικής διαδικασίας έχει μεταφερθεί στην Ανατολή και ο δυτικός καπιταλισμός καταστρέφει μαζικά «παλιές» παραγωγικές δυνάμεις προκειμένου να εισάγει πλατιά τις ψηφιακές τεχνολογίες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.
Είναι τυχαίο ότι στα δίκτυα G5 και τον αποκλεισμό της Κίνας από την Ευρώπη συγκεντρώνεται η προσοχή των ΗΠΑ (Θέση 3);
Η πανδημία δεν είναι απλώς μια έκτακτη κατάσταση που λειτουργεί ως «καταλύτης» της κρίσης. Ο δυτικός καπιταλισμός υποτάσσει απόλυτα τη διαχείριση της πανδημίας στο στόχο της καταστροφής «παλιών» παραγωγικών δυνάμεων. Γι' αυτό και τα lockdown αποτελούν κοινή πολιτική της ΕΕ, αφήνοντας τους λαούς έρμαια στο θάνατο και την πείνα.
Μόνο ο εμπορικός πόλεμος για τα εμβόλια καθιστά επίκαιρο ζήτημα ζωής ή θανάτου την αποδέσμευση, καταρρίπτοντας την ιδεολογική τρομοκρατία της αστικής τάξης ότι «εκτός ευρώ δεν θα έχουμε φάρμακα» (2012-2015).
Από τις Θέσεις απουσιάζει μια ευρύτερη ανάλυση για τη διαχείριση της κρίσης και της πανδημίας από την Κίνα. Θεωρώ λαθεμένη την υπεραπλούστευση ότι η Κίνα είναι καπιταλιστική χώρα και ιμπεριαλιστική δύναμη. Συγκρατώ τη δήλωση Πομπέο ότι «το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η μεγαλύτερη απειλή της εποχής μας» και «δεν έχει στόχους που συνάδουν με τις δυτικές αξίες».
Οι κομματικές επεξεργασίες υπολείπονται στην ουσιαστική μελέτη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι απορίες που προκαλούν οι Θέσεις για τον «ψηφιακό μετασχηματισμό» και την «ψηφιακή διακυβέρνηση» πρέπει να προβληματίσουν.
Οι Θέσεις 31-40 για τον «αυταρχισμό», την «καταστολή» και τη «σταθερότητα» του αστικού κράτους και του πολιτικού συστήματος χωλαίνουν. Δεν αναδεικνύουν το κύριο, στο επίπεδο που πολιτικού εποικοδομήματος: Η καταπολέμηση του «ριζοσπαστισμού» και ο αντικομμουνισμός της ΕΕ καθοδηγούν τις χώρες - μέλη στη δημιουργία κρατικού μηχανισμού που διακρίνεται για τον έλεγχο του φρονήματος των πολιτών και τη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας.
Το κοινοβούλιο μετατρέπεται σε φύλλο συκής ενός κράτους «έκτακτης ανάγκης» που βάζει στο γύψο επιστήμη - πανεπιστήμια, συνδικαλισμό, συναθροίσεις και απεργίες, επιβάλλει λογοκρισία σε δημοσιογραφία και τέχνη, ενισχύει την καταπίεση των μαζών. Υπέρτατος νόμος γίνεται η αυθαιρεσία της εξουσίας και έγκλημα καθοσιώσεως η ταξική πάλη.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο νέος δικομματισμός απαρτίζεται από τη ΝΔ σε ρόλο περίπου «σοβαρής Χρυσής Αυγής» και τον ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο θλιβερού και συνειδητού πλυντηρίου αυτής της αστικής δημοκρατίας.
Τα ζητήματα της δημοκρατίας αναβαθμίζονται στην πάλη της εργατικής τάξης. Η άμεση αποδέσμευση από ΕΕ - ΝΑΤΟ είναι προϋπόθεση της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών ελευθεριών.
Θοδωρής Λαπαναΐτης
Δημοσιογράφος, μέλος της ΚΟΒ Κέντρου Βύρωνα του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου