Συμφωνώ με το κεντρικό ζήτημα που θέτει το 21ο Συνέδριο στο πώς να γίνει το Κόμμα πιο ικανό στη δράση, το πώς θα γίνει πιο κατανοητός και διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως φορέα της επαναστατικής πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση, την απάντηση στα μεγάλα προβλήματα της ζωής του λαού μας.
Το πώς το Κόμμα θα μπορέσει στους τόπους δουλειάς, στον κλάδο, στην περιοχή, να πρωτοστατήσει στην ανάπτυξη οικονομικού και πολιτικού αγώνα, που θα συνδέεται με το βασικό πολιτικό καθήκον, την πάλη για την εργατική εξουσία. Το πώς θα εντάσσει και θα συνδέει την πάλη για το άμεσο, το καθημερινό πρόβλημα σε ένα σχέδιο ολοκληρωμένης παρέμβασης, πώς δηλαδή όλη η δουλειά του Κόμματος θα υπηρετεί τη στρατηγική, ανεξάρτητα από τον συσχετισμό δυνάμεων.
Δεν υπάρχει πολυτέλεια για χάσιμο χρόνου, όπου υπάρχει κενό το καλύπτει η αστική τάξη, ο καπιταλισμός. Ο αρνητικός συσχετισμός και η γενική κατάσταση του κινήματος δεν πρέπει να γίνεται άλλοθι υποχώρησης από τη βασανιστική προσπάθεια για την εδραίωση του αντικαπιταλιστικού - αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού της πάλης. Η συγκέντρωση δυνάμεων είναι η ζωντανή διαπαιδαγώγηση των μαζών στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, η συγκέντρωση, η προετοιμασία δυνάμεων σε μη επαναστατική κατάσταση, όπου δυνάμει σε επαναστατική κατάσταση θα διεκδικήσουν την εξουσία.
Υπάρχουν δυσκολίες, όμως οι κομμουνιστές - όπως σε κάθε φάση της ταξικής πάλης - σήμερα κρινόμαστε από την ιδεολογικοπολιτική μας ικανότητα να συμβάλουμε στο πώς η απογοήτευση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, ότι δεν λύνονται τα προβλήματα ή ότι «δεν γίνεται τίποτα», να οδηγεί σε πολιτικά συμπεράσματα για την επόμενη μέρα, τη συνέχεια, στο ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει ριζικές λύσεις στα λαϊκά προβλήματα, να οδηγεί στην πολιτικοποίηση των αγώνων. Να συμβάλουμε ιδεολογικοπολιτικά ώστε να κατανοούνται και να αφομοιώνονται οι νομοτέλειες του καπιταλισμού, ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνολική ανατροπή της στρατηγικής του κεφαλαίου χωρίς επανάσταση.
Η αστική τάξη, ιδιαίτερα μετά την καπιταλιστική οικονομική κρίση και στο πλαίσιο της διάσωσης του κεφαλαίου, έχει εξαπολύσει έναν πολύμορφο ιδεολογικό πόλεμο για την υπεράσπιση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, την ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων σ' αυτόν. Η πλειοψηφία του λαού μας δεν καταλαβαίνει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το αστικό πολιτικό σύστημα ως εξουσία του κεφαλαίου, θεωρεί τις ανάγκες των εταιρειών και δικές τους, ή ότι δίχως καπιταλιστές δεν υπάρχουν εργαζόμενοι.
Σωστά προβάλλουμε το σύνθημα ότι «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», ή ότι εσύ παράγεις τον πλούτο, ή ότι στον κλέβουν, ή ότι υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να ζεις καλά, κ.λπ. Αυτό όμως συχνά μένει ως τίτλος αναφοράς και όχι κατάδειξής τους μέσα από τα προβλήματα, με αντίστοιχη επιχειρηματολογία και ιδεολογική δουλειά στους χώρους δουλειάς, στη συνοικία, στον αγώνα.
Πώς τα κατανοούν αυτά οι εργαζόμενοι; Ακόμα κι αυτοί που αγωνίζονται για να πάρουν έναν καλύτερο μισθό, να αποσπάσουν κάποια επιδόματα, δύσκολα ξεκολλούν απ' τη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη ότι η πάλη τους πρέπει να περιορισθεί στο να μειώσουν την κλεψιά του κεφαλαίου. Αγωνίζονται π.χ. για αυξήσεις στους μισθούς, αλλά θεωρούν ότι αυτή είναι δίκαιη συναλλαγή ανάμεσα στον επιχειρηματία και τον εργαζόμενο. Αγνοούν κυριολεκτικά τις υλικές συνθήκες στις οποίες δρουν, ότι είναι εμπόρευμα η εργατική τους δύναμη.
Χρειάζεται ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς του Κόμματος, στην αποκάλυψη του χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, ώστε να αναδεικνύεται πειστικά η ανάγκη κοινωνικοποίησης, του κεντρικού σχεδιασμού, που προτείνει το ΚΚΕ.
Στο πώς οι κομμουνιστές θα συμβάλουν στην αποκάλυψη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, των νέων παραγωγικών δυνατοτήτων της εποχής, του ρόλο του εργαζόμενου στην παραγωγική διαδικασία, μέσα από τα προβλήματα, τους αγώνες.
Π.χ., κεραίες τηλεπικοινωνιών που πνίγουν τις λαϊκές συνοικίες.
Τι αναδεικνύει αυτό το πρόβλημα;
Τον άναρχο τρόπο διασποράς, δηλαδή την αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή και οικονομία, την αδιαφορία της υγειονομικής φροντίδας για το λαό από τα μονοπώλια και το αστικό κράτος για το καπιταλιστικό κέρδος, το ότι έχει σημασία σε τίνος τα χέρια είναι η τεχνολογία και η επιστήμη, των καπιταλιστών ή των εργατών. Μέσα απ' την ολοκληρωμένη παρέμβασή μας να αναδεικνύεται η ανάγκη της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.
Βεβαίως η καθημερινή δουλειά για τα λαϊκά προβλήματα είναι η βάση για τη συσπείρωση και τη δράση, όμως δεν επαρκεί για τη διαμόρφωση ταξικής πείρας και συνείδησης, δεν οδηγεί στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος και τη συνειδητοποίηση της επαναστατικής ανατροπής του. Χρειάζεται μακρόχρονη δουλειά για την ένταξη των εργαζομένων στα συνδικάτα, στον κλάδο, στις επιτροπές αγώνα, μέσα από αυτό που ζουν, αλλά και διεκδίκηση των σύγχρονων και διευρυμένων κοινωνικών αναγκών οι οποίες δεν εξαρτώνται μόνο από το μισθό, να διαμορφώνουμε αιτήματα που συσπειρώνουν ευρύτερα εργάτες και λαϊκά στρώματα, χωρίς να τεμαχίζονται οι θέσεις μας στο κίνημα, να βαθαίνει το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα.
Στο πώς το Κόμμα θα συμβάλει στον ταξικό προσανατολισμό του κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για την εξουσία. Ιδίως στους νέους, που τους λείπει το όραμα. Πού οδήγησε η πάλη χωρίς το αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό πλαίσιο πάλης, της εργατικής εξουσίας, στην Ευρώπη και διεθνώς το εργατικό κίνημα; Στην ενσωμάτωση, στην εναλλαγή αστικών κομμάτων, στη σοσιαλδημοκρατία.
Μόνο το Κόμμα μπορεί να βοηθήσει στην πολιτικοποίηση της συνείδησης, στην κατανόηση της ανάγκης του κεντρικού σχεδιασμού, της υπεραξίας, το πώς η νέα τεχνολογία, οι εργασιακές σχέσεις χρησιμοποιούνται από τους καπιταλιστές για την αύξηση της ταξικής εκμετάλλευσης. Γιατί οι εργαζόμενοι που είναι μέλη ενός συνδικάτου δεν μπορεί να συζητήσουν π.χ. για την υπεραξία; Ο εργάτης δίπλα στη μηχανή θα την καταλάβει. `Η π.χ. την παρουσίαση του έργου «Μισθός, τιμή, κέρδος»; `Η για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη θέση της εργατικής τάξης; Πώς οι κομμουνιστές συμβάλλουμε στο να κατανοείται γιατί σήμερα η ελληνική αστική τάξη ασκεί το δικαίωμα των 12 μιλίων, δηλαδή το ποιος ασκεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και για ποιο σκοπό; Πώς εκφράζεται η επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης έναντι άλλων λαών; Το ότι πρόοδος στην εποχή μας σημαίνει σοσιαλισμός.
Για όλα αυτά χρειάζεται μια βαθύτερη ιδεολογικοπολιτική δουλειά στο Κόμμα. Η βάση της είναι τα μαθήματα, ο «Ριζοσπάστης», η ΚΟΜΕΠ, οι μελέτες και οι εκδόσεις των τμημάτων της ΚΕ, του Δοκιμίου της Ιστορίας που δεν έχει μελετηθεί και επαρκώς συζητηθεί.
Η ιδεολογικοπολιτική δουλειά πρέπει να γίνει μια ζωντανή διαδικασία στη λειτουργία των ΚΟΒ, των κομματικών οργάνων, στα γενικότερα θεωρητικά θέματα, αλλά και στα ιδεολογικά ζητήματα που συνδέονται με τους αγώνες που αναπτύσσονται, με τις εξελίξεις που τρέχουν, την επιχειρηματολογία απέναντι στον αντίπαλο. Κρινόμαστε όχι στις πόσες συνεδριάσεις αλλά στο ζωντανό ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενό τους για την υποβοήθηση της δράσης.
Εχουμε τη στρατηγική και το Πρόγραμμά μας, προχωράμε.
Αλέκα Γιαννούση
Τμήμα Προπαγάνδας της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου