Εκφράζω τη συμφωνία μου με το δεύτερο κείμενο των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου του Κόμματος. Είναι ένα κείμενο το οποίο κατά την άποψή μου είναι αποτέλεσμα συνεχούς δουλειάς όλου του προηγούμενου διαστήματος. Η σύνδεση οικονομίας - πολιτικής και η έκφραση των αντιθέσεων δεν αποτυπώνεται φωτογραφικά, αλλά πολύπλευρα, σε κίνηση, σε εξέλιξη. Η μεθοδολογία μελέτης, ανάλυσης και ερμηνείας των σύγχρονων φαινομένων του καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού συστήματος και η αποτύπωσή τους βοηθά να αντιλαμβάνεται κάποιος καλύτερα πώς εξετάζουμε τα ζητήματα, πως τίποτα δεν μένει στάσιμο και αμετάβλητο ειδικά όταν τα προσεγγίζεις από τη σκοπιά του πρώτου κειμένου. Το βασικό σημείο που θέλω να σταθώ είναι το ότι όταν χρησιμοποιείς τα βασικά μας εργαλεία και γνωρίζεις το γενικό πλαίσιο στο οποίο δρας, πιο ενιαία, πιο ακαριαία αποκτάς ως κομματικό δυναμικό ενιαίο κριτήριο, στα ιδεολογήματα που προκύπτουν.
Για παράδειγμα το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι ένα θέμα που απασχόλησε το προηγούμενο τετράχρονο. Το Κόμμα το άνοιξε τόσο μέσα στις γραμμές του όσο και με την πλατιά παρέμβασή του στην εργατική τάξη, στο λαό, στη νεολαία, θέλοντας να προετοιμάσει, να ενισχύσει αντανακλαστικά επαγρύπνησης απέναντι στα σχέδια της αστικής τάξης για βάθεμα της εμπλοκής της χώρας μας στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Και αυτό ήταν αποτέλεσμα της παρακολούθησης και μελέτης των εξελίξεων. Το χάσμα ανάμεσα στην πρόοδο των επεξεργασιών του Κόμματος και στην αφομοίωσή τους από το κομματικό δυναμικό και πόσο μάλλον και του περίγυρού μας αποτυπώνεται με διάφορους τρόπους και στην αντιμετώπιση του ζητήματος του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Από αντιδράσεις πανικού, μέχρι αντιδράσεις «πώς θα γλιτώσω τα παιδιά μου» ή ακόμα «τι θα πρέπει να κάνουμε για να μη γίνει πόλεμος». Οταν δεν αποσπάς την οικονομία από την πολιτική, πιο εύστοχα απαντάς γιατί ο πόλεμος είναι φαινόμενο αντικειμενικό, σύμφυτο του συστήματος της εκμετάλλευσης, ότι ο Ερντογάν αυτός κάθε αυτού και ο χαρακτήρας του δεν καθορίζουν τις εξελίξεις. Οταν ξεσκεπάζεις τις στρατηγικές του κεφαλαίου που με ζήλο υπερασπίζονται τα αστικά κόμματα για βάθεμα της στρατιωτικής εμπλοκής της χώρας στην προσπάθεια της γεωστρατηγικής αναβάθμισής της στην περιοχή υπογράφοντας συμφωνίες όπως π.χ. των Πρεσπών ή οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ παραχωρώντας βάσεις και δίνοντας δυνατότητα συνδιοίκησης ελληνικών στρατευμάτων ή όταν αναδεικνύεις τη σύγκρουση συμφερόντων για τον έλεγχο των πηγών και δρόμων μεταφοράς της Ενέργειας, πιο κατανοητό γίνεται το ενδεχόμενο πολέμου.
Η σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι σύμφυτη με τη λειτουργία του συστήματος πάρα ταύτα η προηγούμενη κρίση, η αναιμική ανάπτυξη και η νέα κρίση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φαίνεται ότι λειτουργούν ως καταλύτης για τη συνεχή αναδιαμόρφωση του σκηνικού, παραδοσιακές συμμαχίες αναδιατάσσονται, το κυνήγι της πίτας είναι ανελέητο. Κρίσιμο ζήτημα είναι να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτή η κρίση που ζούμε σήμερα είναι καπιταλιστική. Το έχουμε ξανασυζητήσει, αλλά η πανδημία το επισκιάζει τόσο σε ένα βαθμό στις δυνάμεις μας όσο και στο λαό. Ηταν κρίση που ερχόταν από καιρό, τα πρώτα δείγματα τα συζητάμε από το 2018, ήρθε πιο συγχρονισμένα, πιο ενιαία, πιο βαθιά και για αυτό επιλέγουν μείγμα κρατικής παρέμβασης στη διαχείρισή της. Η πανδημία δε μπορεί να αποτελέσει συγχωροχάρτι για το σύστημα, αυτή την κρίση πρέπει να την χρεωθεί. Αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να την βαθύνουμε για να εξασφαλίσουμε ότι το δυναμικό μας την ανοίγει στην παρέμβασή μας. Θεωρώ ότι θα αναμετρηθούμε το επόμενο διάστημα με αυτό, θα κληθούμε να απαντήσουμε στο αν τα μέτρα που έρχονται είναι λόγω της συμφοράς που μας βρήκε ή αποτέλεσμα της κρίσης.
Η κούραση και η ψυχική εξάντληση που έχει επιφέρει η πανδημία από όλες τις πλευρές, σε συνδυασμό με τη φτώχεια, την ανεργία, την αυξανόμενη καταστολή και τα μέτρα που έρχονται γιατί η επιδοματική πολιτική έχει κοντά ποδάρια, μπορεί να οδηγήσουν τη χύτρα της αγανάκτησης στην έκρηξη, η βαλβίδα εκτόνωσης που θα χρησιμοποιηθεί είναι ένα θέμα για το οποίο θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση. Φαίνεται ότι οι επιλογές και η στάση του Κόμματος όσον αφορά την 1η Μάη, 17 Νοέμβρη και την κατάσταση στα πανεπιστήμια, η στάση της «οργανωμένης απειθαρχίας», βοηθούν έναν κόσμο να αναθαρρήσει και να ανοίγουν δρόμο για τέτοιες αναμετρήσεις το επόμενο διάστημα.
Ενα τελευταίο ζήτημα στο οποίο θέλω να σταθώ είναι το μέτωπο προς τον οπορτουνισμό. Υπάρχουν φορές που, εξαιτίας της μη έντονης, εμφανούς οργανωμένης δράσης του σε μια σειρά χώρους, πιθανά να τον υποτιμάμε. Μπορεί να σκεφτόμαστε σε ποιον να απαντήσω, με ποιον να αντιπαρατεθώ. Η αντιπαράθεση με τον οπορτουνισμό δεν είναι αντιπαράθεση μόνο με τους εκπροσώπους του, που πολύ καλώς γίνεται όταν γίνεται, αλλά είναι αντιπαράθεση με λογικές που υπάρχουν και η πιο απλή που συναντάμε είναι αρκετές φορές η εξής: «Αφού ο καπιταλισμός φαίνεται να είναι ανίκητος, εδώ και τόσα χρόνια καταφέρνει να ξεπερνάει τις κρίσεις του, γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε ό,τι μέσα έχουμε ώστε να τον κάνουμε πιο υποφερτό για τον λαό;», ένα ιδεολόγημα που πολλές φορές μπαίνει αθώα, όταν εξετάζεις τα πράγματα στατικά και με στενό ορίζοντα. Αυτό το ερώτημα όσο μένει αναπάντητο αφήνει έδαφος να πατήσουν και άλλα, όπως αυτό της φιλολαϊκής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού ή της «ενότητας της αριστεράς» ή του «αντιδεξιού μετώπου» ή ακόμα στο ζήτημα ενός ενδεχόμενου πολέμου η συζήτηση να περιστρέφεται στην αποτροπή του χωρίς να θίγεται η αιτία που τον προκαλεί ή στην αναζήτηση της πρόσδεσης στον πιο δυνατό ώστε να έχουμε τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Είναι ζητήματα που βρίσκουν εύκολα δίοδο στις συνειδήσεις, πατάνε πάνω στο φόβο και την ανάγκη της άμεσης ανακούφισης. Οταν αποσπάται η οικονομία από την πολιτική, εύκολα γλιστράς από εδώ και από εκεί. Οπως αντικομμουνισμός δεν είναι ό,τι θίγει το ΚΚΕ και μόνο, αλλά η λογική που πολεμάει την κοσμοαντίληψή μας, διαστρεβλώνει συνειδήσεις, αποπροσανατολίζει ταξικά, έτσι και οπορτουνισμός δεν είναι ό,τι μόνο εκφράζεται από την Ανταρσύα, το ΜέΡΑ25 και τους λοιπούς. Κάτω από την πίεση πιο έντονα αναζητιέται η εύκολη λύση και πρέπει να οχυρωθούμε απέναντι σε τέτοιες λογικές, γιατί εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Θέλω να επισημάνω το εξής: Κατά τη γνώμη μου οι επεξεργασίες του Κόμματος είναι αποτέλεσμα επιστημονικής μελέτης, οικονομικού - κοινωνικού περιεχομένου με συγκεκριμένο μεθοδολογικό εργαλείο, την κοσμοθεωρία μας. Οπως ξέρουμε η επιστήμη είναι ταξική και η δική μας «μεροληπτεί» υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού, αυτό εξασφαλίζει και την εγκυρότητά της.
Αναστασία Βάγια
Μέλος του Γραφείου της Τομεακής Επιτροπής Φθιώτιδας του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου