Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Στο πρώτο κείμενο στις Θέσεις 40-42 αναδεικνύεται η στρατηγική στόχευση της αστικής τάξης για διαμόρφωση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ως αρωγού και διασφαλιστή της καπιταλιστικής ανάπτυξης ειδικά μέσα από την παρέμβαση στο εμπόρευμα της εργατικής δύναμης. Στις οικονομικές σχολές η παρέμβαση του αντιπάλου διακρίνεται από ποιοτική αναβάθμιση, καθώς δεν επιδιώκεται μόνο η ενσωμάτωση των παιδιών της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, αλλά η συστράτευση πίσω από τους στόχους και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου, η στοίχιση πίσω από τη διαρκή προσπάθεια για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας, η διαμόρφωση εργατικού δυναμικού εμποτισμένου από τη λογική των συμφερόντων της αστικής τάξης για να εξυπηρετηθεί απρόσκοπτα η κοινωνική αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Η διαπάλη που διεξάγουν οι κομμουνιστές έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις, την ίδια ώρα που ο νέος κομμουνιστής δεν διαθέτει ισχυρό μαρξιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο και ευρύ μορφωτικό πολιτιστικό επίπεδο (Θέση 11), καλείται να αντιπαρατεθεί με την επιστημονικοφανή αστική πολιτική οικονομία, με καθηγητές και πολιτικό προσωπικό. Χρειάζεται να γίνει κατανοητό ότι το διδακτικό αντικείμενο δεν είναι στο σύνολό του αντιεπιστημονικό, προσπαθεί να καταγράψει και να εξηγήσει τις τάσεις, τις εξελίξεις στην καπιταλιστική παραγωγή. Η κρίση του συνίσταται στην αντικειμενική αδυναμία του να εμβαθύνει στις νομοτέλειες της οικονομικής ζωής, στην υποκατάσταση της ανάλυσης της ουσίας των οικονομικών φαινομένων από την απλή περιγραφή της επιφάνειάς τους, με σκοπό την εξύμνηση του καπιταλισμού. Αυτό χρειάζεται να κατανοήσει ένας νέος κομμουνιστής, προκειμένου να μην υποτιμά την επίδραση αυτών των θεωριών, την επιρροή τους σε εργατικές - λαϊκές μάζες.
Οι αστικές αναλύσεις, δηλαδή, δεν καταργούν την πραγματικότητα, την διαστρεβλώνουν. Αντιστρέφουν τη σχέση αιτίου - αποτελέσματος, οικονομικής βάσης - εποικοδομήματος. Παρουσιάζουν π.χ. την εκάστοτε κρίση σαν παράγοντα εξωγενή από την καπιταλιστική παραγωγή, είτε ανάγουν μια συνέπεια διαχείρισής της όπως το χρέος σε αιτία, είτε παρουσιάζουν το σημείο που θα πρωτοεμφανιστεί, την κυκλοφορία του κεφαλαίου, ως την πηγή αντί για την παραγωγή. Ρίχνουν ένα πέπλο, δηλαδή, στην αιτία, που είναι οι αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής, το ότι οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις είναι δέσμιες των καπιταλιστικών σχέσεων, της καπιταλιστικής ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής, αποκρύπτουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Η δυσκολία στο να αναδειχτεί η ουσία του φαινομένου πολλαπλασιάζεται σε σχέση με την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση, όπου η συζήτηση για το μνημόνιο έφερνε τη συζήτηση στην οικονομία αντί για την υγεία και την πανδημία, όπως γίνεται τώρα.
Ο κομμουνιστής χρειάζεται να αναδείξει τη διαχρονικότητα, τα κοινά χαρακτηριστικά των κρίσεων, τη συρρίκνωση της παραγωγής και της κατανάλωσης ως επακόλουθο της ορμητικής ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας, να θέτει παραδείγματα κορεσμού κλάδων και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου όπως οι κατασκευές, οι «παραδοσιακές» μορφές ενέργειας και απαξίωσης κεφαλαίου, όπως οι μειώσεις μισθών, το κλείσιμο επιχειρήσεων, το κούρεμα ομολόγων. Πρέπει να μπει στο επίκεντρο η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη για να αποδεσμευτούν εργατικές, λαϊκές δυνάμεις από τις ψεύτικες ελπίδες για επιστροφή στην «κανονικότητα» έπειτα από ένα μικρό «παραπάτημα». Η παρουσίαση των αντιδραστικών καπιταλιστικών μέτρων και αναδιαρθρώσεων ως λογικών και αναγκαίων από τα αστικά επιτελεία δεν μπορεί να απαντάται μόνο με ένα σύνθημα «ο λαός θα πληρώσει την κρίση», ούτε με την έμφαση μόνο στις αντιλαϊκές συνέπειες, κάτι που κάνουν άλλωστε και σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Χρειάζεται να συμπληρωθεί με το αδιέξοδο των μέτρων π.χ. το πώς τα κεϊνσιανά μέτρα δημοσιονομικής και νομισματικής χαλάρωσης και τόνωσης της ενεργούς ζήτησης μέσω της ενίσχυσης της αγοραστικής δύναμης θα τροφοδοτήσουν έναν νέο κύκλο κεφαλαιακής συσσώρευσης, επιφέροντας κορεσμό και υπερσυσσώρευση σε κλάδους που δεν προϋπήρχε, θα εμποδίσουν την αναγκαία για τον καπιταλισμό απαξίωση κεφαλαίου, ενώ θα δυσκολέψουν τη συγκράτηση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους μέσω της συμπίεσης των μισθών αλλά και θα χειροτερέψουν την πιστοληπτική ικανότητα λόγω της διόγκωσης του χρέους, διαμορφώνοντας τις βάσεις για μια πιο βαθιά κρίση.
Η συζήτηση που γίνεται στις σχολές και αφορά μονιμότερες μεταρρυθμίσεις, όπως η 4η Βιομηχανική Επανάσταση και η αυτοματοποίηση της παραγωγής, ο ψηφιακός μετασχηματισμός πρέπει για έναν κομμουνιστή να εξεταστεί υπό το πρίσμα τού πώς διευρύνει το χάσμα μεταξύ της κάλυψης των εργατικών - λαϊκών αναγκών και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, πώς αξιοποιείται για τη διεύρυνση της κερδοφορίας του κεφαλαίου κόντρα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η συζήτηση για τις χιλιάδες ανέργων που θα δημιουργηθούν από την επέκταση της αυτοματοποίησης στην παραγωγή αντί για την δυνατότητα της μείωσης του εργάσιμου χρόνου. Ο προβληματισμός των αστικών επιτελείων για την απώλεια θέσεων εργασίας δεν τίθεται στη βάση τού πώς θα ζήσει αυτή η στρατιά ανέργων, αλλά το πώς θα γίνει δυνατό να συγκρατηθεί μια μαζική πτώση της δυνατότητας να απορροφηθούν τα καταναλωτικά προϊόντα της καπιταλιστικής παραγωγής και της δυνατότητας απόσπασης υπεραξίας λόγω της τεχνικής και οργανικής βελτίωσης της σύνθεσης του κεφαλαίου. Είναι δηλαδή αποκομμένη από τις αγωνίες των εργαζομένων.
Τώρα είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ οι δυνάμεις μας να μετατρέψουν την καταγραφή και ανάδειξη των αδιεξόδων του καπιταλισμού, των λαϊκών προβλημάτων σε δουλειά με τη στρατηγική μας, με την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ. Να αναδείξουν την ανωτερότητα του κεντρικού σχεδιασμού, ότι η εισαγωγή βελτιωμένου σταθερού κεφαλαίου, η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας, η ένταξη της επιστήμης ως άμεση παραγωγική δύναμη είναι δείκτες ανόδου στη σοσιαλιστική παραγωγή για τη διευρυνόμενη κάλυψη των αναγκών αντί για μηχανισμοί έντασης της εκμετάλλευσης. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής θα μεταφέρει τη συζήτηση στο πώς θα γίνει κατορθωτή η αναλογική ανάπτυξη των κλάδων της σοσιαλιστικής οικονομίας και όχι πώς το ένα μονοπώλιο θα συγκρούεται με το άλλο π.χ. στον τομέα των εμβολίων, της φαρμακευτικής παραγωγής ή μια μερίδα του κεφαλαίου με μια άλλη όπως η σύγκρουση βιομηχανικού και τουριστικού κεφαλαίου και η αντίστοιχη αρθρογραφία από καθηγητές περί παραγωγικής ανασυγκρότησης ή κατάλληλου μοντέλου ανάπτυξης. Να μπει στο επίκεντρο το γιατί στον σοσιαλισμό δεν θα υπάρχουν κρίσεις όπως βλέπουμε κάθε 10 χρόνια στον καπιταλισμό, ποια είναι αυτή την στιγμή η βασική αντίφαση που βάζει εμπόδιο στην ανάπτυξη της παραγωγής για την κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών, ότι, δηλαδή, οι καπιταλιστές είναι αυτοί που καρπώνονται τα αποτελέσματα της κοινωνικής παραγωγής, αυτοί που την ελέγχουν, που επιλέγουν τι και πόσο θα παραχθεί και θέτουν τα όρια της επέκτασης σε κάθε κλάδο. Τώρα είναι η στιγμή να τεθεί το πραγματικό δίπολο, σοσιαλισμός - καπιταλισμός. Το μόνο δίπολο που εκφράζει την εργατική τάξη.
Νίκος Καραγιάννης
Μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου