Για δύο ζητήματα

 Συμφωνώ με τις Θέσεις του 2ου κειμένου της ΚΕ. Θέτουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα δράσουμε, αλλά και ζητήματα που θα χρειαστεί να επεξεργαστούμε ώστε να γίνουμε πιο δυνατοί, πιο αποτελεσματικοί στην καθημερινή μας δράση. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο τέτοια ζητήματα. Το ένα αφορά στη Θέση 33 για το ρόλο της δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης και το άλλο στη Θέση 7 και το πράσινο «new deal».

Σχετικά με το ρόλο της δημοτικής και περιφερειακής διοίκησης στις Θέσεις αναφέρεται η αξιοποίησή τους από την αστική τάξη για την προώθηση της εμπορευματοποίησης κοινωνικών υπηρεσιών και δομών, της κοινωνικής οικονομίας και των δικτύων «εθελοντισμού». Αποτελεί ένα κομβικό ζήτημα, καθώς η εφαρμογή της στρατηγικής τους στο χώρο της Αναπηρίας για τα επόμενα χρόνια εμπλέκει περαιτέρω την Τοπική Διοίκηση. Π.χ. ενθαρρύνουν την ίδρυση ΚΟΙΝΣΕΠ από τους δήμους για την απασχόληση ή/και για τη φροντίδα των ΑμεΑ, εμπλέκουν τα Κέντρα Κοινότητας/Κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων για υποστήριξη των οικογενειών, ενθαρρύνουν την ίδρυση ΣΥΔ από τους Δήμους ώστε να «αποϊδρυματοποίησουν» τα 6.000 ΑμεΑ που διαβιούν σε ιδρύματα κ.ά. Ηδη η ΕΣΑΜΕΑ χρησιμοποιεί τις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων προκειμένου να επιδράσει στη συνείδηση των ΑμεΑ και των οικογενειών τους προωθώντας αυτά τα σχέδια.

Το κράτος μέσω της Τοπικής Διοίκησης, που είναι φύσει πιο κοντά στους κατοίκους, καταφέρνει πιο εύκολα να χειραγωγήσει συνειδήσεις. Δηλαδή, χρησιμοποιώντας την Τοπική Διοίκηση με τον τρόπο που προαναφέρθηκε, δίνει την εντύπωση ότι έρχεται πιο κοντά στα ΑμεΑ, φροντίζει για τις ανάγκες τους, αφού αυτές θα καλύπτονται στη γειτονιά τους, φροντίζει για τα δικαιώματά τους στην εργασία, στον ελεύθερο χρόνο, στην υποστήριξη. Φροντίζει για την κοινωνική τους ενσωμάτωση. Ετσι, συγκαλύπτεται ότι απαλλάσσεται από την ευθύνη για την αναγκαία επιστημονική και κεντρικά σχεδιασμένη οργάνωση για να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες υποστήριξης, φροντίδας και αποκατάστασης στα ΑμεΑ. Οι «κατακερματισμένες» δε παροχές της Τοπικής Διοίκησης θα συνοδεύονται «από την ένταση της φοροεπιδρομής και την επιβάρυνση του λαϊκού εισοδήματος» και μέσω των δήμων (δημοτικά τέλη) αφού θα περιορίζεται δραστικά η χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό ή θα γίνεται μέσω Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων με ημερομηνία λήξης. Συγκαλύπτεται δηλαδή και η απαλλαγή του από το οικονομικό βάρος. Επίσης, ενισχύοντας την «ΚΑΛΟ», ενισχύουν ουσιαστικά τους σύγχρονους μηχανισμούς εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είτε άμεσα με τη λειτουργία τους ως επιχειρήσεις είτε έμμεσα με την απαλλαγή του κράτους από τις υποχρεώσεις αυτές και την αυτονόητη απαλλαγή του από αυτό το «κόστος».

Ωστόσο τα παραπάνω δεν αρκούν για να σπάσουν τα πλοκάμια της χειραγώγησης της συνείδησης των ανθρώπων με αναπηρία και των οικογενειών τους. Να γιατί είναι σημαντικά τα ζητήματα που βάζει το πρώτο κείμενο (Θέση 9) για τη θεωρητική (ρόλος του κράτους) και την ιδεολογικοπολιτική μας θωράκιση, ώστε να γίνει πιο διακριτός ο ρόλος του Κόμματος ως φορέα νέων ιδεών. Δηλαδή, χρειάζεται πέρα από το να παρακολουθούμε συστηματικά τις εξελίξεις και τη δράση αυτών των θεσμών του κράτους, να μελετάμε καλύτερα τη δράση τους από τη σκοπιά της δικής μας επιστημονικής θεώρησης, με βάση τη στρατηγική μας, ώστε να σχεδιάζουμε καλύτερα την παρέμβασή μας, να εκλαϊκεύουμε τις θέσεις μας, να είναι πιο αποδεικτική η κριτική μας στην πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ που δείχνουν «να νοιάζονται για τα δικαιώματα των ΑμεΑ». Να γινόμαστε πιο αποκαλυπτικοί σε σχέση με την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης μέσα από αυτούς τους μηχανισμούς. Να αποκαλύπτουμε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γίνει ανθρώπινος, να δώσει οριστική λύση στα προβλήματα των ΑμεΑ.

Ομοίως και για το ζήτημα του πράσινου «New Deal». Από καιρό ξεκίνησε η προπαγάνδα τους με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή και την προστασία του περιβάλλοντος. Ιδιαίτερη προσοχή θέλει ο ρόλος της εκπαίδευσης στο ζήτημα αυτό, καθώς σε συνδυασμό με την ενίσχυση του ψηφιακού εκσυγχρονισμού και την ενίσχυση της δύναμης της πληροφορίας έναντι της γνώσης, δημιουργεί ένα δυνατό μείγμα για τη χειραγώγηση ιδιαίτερα της συνείδησης των νέων, αλλά πολύ περισσότερο των μικρών παιδιών που η ψυχοσύνθεσή τους ακόμα αναπτύσσεται.

Προβάλλεται ιδιαίτερα το «πράσινο σχολείο» που ανακυκλώνει, που λειτουργεί με πράσινη ενέργεια, που αποφεύγει τη χρήση των πλαστικών, που φροντίζει για την υγιεινή διατροφή με προϊόντα «βιολογικής προέλευσης» που μπορεί και να τα καλλιεργούν τα παιδιά στην αυλή του, που φροντίζει τα ζώα και τον πλανήτη. Παρόμοια πρότυπα καλλιεργούνται και στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα με τα οποία οι μικρότερες ηλικίες είναι εξοικειωμένες. Υπάρχουν ακόμα και διαδικτυακά παιχνίδια που ενισχύουν αυτά τα πρότυπα και μάλιστα θεωρούνται από τους γονείς - που πολλές φορές βρίσκονται σε απόγνωση σε σχέση με τη χρήση του διαδικτύου από τα παιδιά τους - πολύ πιο «αθώα» σε σχέση με τα παιχνίδια πολέμου και βίας, ακόμα και εκπαιδευτικά. Ενώ και σε αυτόν τον τομέα, όπως και στην αναπηρία, έχουν απλώσει τα δίχτυα τους οι εθελοντικές περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι φιλοζωικοί σύλλογοι κ.λπ.

Με την καλλιέργεια τέτοιων προτύπων ενσωματώνουν τη νεανική συνείδηση στη λογική της «πράσινης ανάπτυξης» που παρουσιάζεται ως «σύγχρονη και προοδευτική» και δημιουργούν κι εδώ την ψεύτικη εικόνα ότι ο καπιταλισμός μπορεί να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, η υποκατάσταση της γνώσης από την πληροφορία και την καλλιέργεια δεξιοτήτων κ.λπ. διευκολύνουν τη χειραγώγηση κυρίως νεανικών συνειδήσεων. Σχετική αναφορά γίνεται στο πρώτο κείμενο (Θέση 11) για τη σχέση που πρέπει να έχουν οι νέοι κομμουνιστές και κομμουνίστριες με τη μελέτη, για τη δημιουργία ενός «ισχυρού μαρξιστικού ιδεολογικού υπόβαθρου και ενός ευρέως μορφωτικού πολιτιστικού επιπέδου». Χρειάζεται όχι μόνο να συνειδητοποιηθεί η αναγκαιότητα της μελετητικής δουλειάς αλλά και με πρακτικό τρόπο να οργανωθεί. Κι αν σήμερα αντιμετωπίζουμε αυτό το ζήτημα μέσα στο Κόμμα, τι περιμένουμε να γίνει με τα σημερινά παιδιά που διαπαιδαγωγούνται με αυτά τα πρότυπα, μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Γι' αυτό η παρέμβασή μας και στις μικρότερες ηλικίες είναι καθοριστικής σημασίας, χρειάζεται «να γίνει πιο συγκροτημένη και συστηματική» όπως μπαίνει και στη Θέση 43 (πρώτο κείμενο).

Τέλος χρειάζεται αυτά τα ζητήματα να τα μελετάμε και σε σχέση με τη δική μας, μαρξιστικο-λενινιστική αντίληψη συνολικά για το περιεχόμενο της νέας κοινωνίας, της κομμουνιστικής (Θέση 28 - πρώτο κείμενο) ώστε να διαμορφώνονται σε αυτή τη βάση πλαίσια και αιτήματα πάλης στο κίνημα, να αναπτύσσεται η ταξική πάλη, να γινόμαστε πραγματικά φορείς νέων ιδεών.

Οσο πιο βαθιά μελετάμε και όσο πιο ικανοί γινόμαστε τόσο περισσότερο θα βοηθάμε στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στη συσπείρωση νέων δυνάμεων στον συλλογικό επαναστατικό ταξικό αγώνα, στο δυνάμωμα του Κόμματος.

Γεωργία Κουρή

Μέλος ΚΟΒ Πρόνοιας Αττικής του ΚΚΕ