Μέσα στην τριετία 2012 - 2015, κατά την οποία εκδηλωνόταν η βαθιά καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2008, πολλοί από εμάς κληθήκαμε να αφομοιώσουμε άμεσα τις Θέσεις αλλά και τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος. Να κατανοήσουμε βασικές πλευρές του Προγράμματός μας, οι οποίες έχουν να κάνουν με τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις και τις συνεργασίες με άλλα κόμματα, τη θέση μας για τον πόλεμο, για την επανάσταση, για τις διεθνείς συμμαχίες. Η μάχη που έδωσε κάθε μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, απέναντι στην πίεση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό για να μας ενσωματώσει, εκτιμήσαμε ότι ήταν παρακαταθήκη για τη συνέχεια και για τις επόμενες γενιές.
Περίπου 6 χρόνια μετά και έπειτα από δύο ακόμα Συνέδρια, εξελίσσεται η δουλειά μας με τις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο.
Πιστεύω πως ειδικά για τη δουλειά μας στην ΚΝΕ, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τα εξής: Και για εμάς τους μεγαλύτερους συντρόφους πέρασαν χρόνια για να αφομοιώσουμε πώς τελικά θα γίνει η επανάσταση, τι κάνουμε σε περίπτωση πολέμου, ζητήματα για τις συνεργασίες του Κόμματος και άλλα πολλά. Για τα περισσότερα είχαμε άγνοια. Και θυμίζω ότι ήταν μια περίοδος που είχαμε έντονη κινηματική δραστηριότητα λόγω μνημονίων, απεργίες, υπήρχε κόσμος στους δρόμους, υπήρχε συνολικά στη νεολαία μία μεγαλύτερη «ευκολία» να συζητηθούν κάποια συμπεράσματα.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι σε έναν σημαντικό βαθμό και παρά τις αδυναμίες μας στην ιδεολογική - μορφωτική δουλειά, τις οποίες εντοπίζουν και οι Θέσεις, οι νέες γενιές ΚΝιτών τέτοια ζητήματα τα κουβεντιάζουν πιο σταθερά, τα έχουν έστω σε έναν αρχικό βαθμό κατανοήσει από τον πρώτο καιρό της οργανωμένης τους ζωής.
Με βάση τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, από τις πρώτες συζητήσεις που κάνουμε με μερικούς νέους που βρίσκονται στον περίγυρό μας, που αγωνίζονται, που σκέφτονται να οργανωθούν στην ΚΝΕ, είναι οι εξής:
1) Για την κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλισμού, για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δεν μπορεί το ΚΚΕ να συμμετέχει σε «αριστερή» κυβέρνηση.
2) Πώς θα γίνει η επανάσταση, ποιοι παράγοντες την καθορίζουν.
3) Οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, ποια θα είναι η στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου. Αν θα μας αφήσουν οι μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να οικοδομήσουμε σοσιαλισμό.
Τα παραπάνω τα κουβεντιάζουμε επειδή προκύπτουν ως ανάγκη από την ίδια τη συζήτηση. Δεν αρκούν τα συνθήματα και ο συναισθηματισμός για να πειστεί κανείς για τη στρατηγική μας, πρέπει να απαντηθούν πολλά ερωτήματα, γιατί και η αντιΚΚΕ προπαγάνδα που δέχεται από το σύστημα, οι επιπτώσεις της αντεπανάστασης, ριζώνουν και μεγαλώνουν.
Ακόμα και στους μαθητές υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, καθώς βλέπουν τη στάση της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα και από την αστική σκοπιά, ειδικά όπως την παρουσιάζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συνυπάρχουν ο φόβος για την περίπτωση πολέμου και η υποτίμηση της κατάστασης, ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα κ.λπ.
Αντίστοιχα, οι μαθητές δυσκολεύονται να δουν «φως στο τούνελ» των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων, απογοητεύονται και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αφού όλες οι κυβερνήσεις έφεραν νομοσχέδια για την Παιδεία, άρα δεν αλλάζει τίποτα. Οπότε εμείς πρέπει να τους σπάσουμε τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, να τους εξηγήσουμε γιατί όλες οι κυβερνήσεις συνεχίζουν στην ίδια κατεύθυνση, και στην Παιδεία αλλά και σε όλα τα βασικά θέματα. Για να πείσουμε, έτσι, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς αστικές εκλογές, αλλά με τον τρόπο που προτείνει το ΚΚΕ, άρα να μπει στη συζήτηση το θέμα της επανάστασης.
Αναμετρηθήκαμε και με πιο σύνθετα ζητήματα ιδεολογικής δουλειάς, όπως η συζήτηση για το Μακεδονικό. Για να πείσουμε έπρεπε σε πολλές περιπτώσεις να κουβεντιάσουμε ζητήματα για το έθνος, τη διαφορά του με το κράτος, πώς συγκροτείται, πώς συνδέεται σήμερα το Μακεδονικό με τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟ κ.λπ.
Στο πρώτο κείμενο των Θέσεων πολύ σωστά τονίζεται η ανάγκη της αυτομόρφωσης των μελών και στελεχών. Δεν πρέπει, όμως, να ταυτίζουμε την αυτομόρφωση με την ιδεολογική δουλειά, το δεύτερο γίνεται με πολλούς τρόπους, και όσα έγραψα και παραπάνω δείχνουν ότι συνολικά η Οργάνωση έχει ανεβάσει την προσπάθειά της στην ιδεολογική διαπάλη, γιατί το απαιτούν οι ίδιοι οι καιροί και οι συνθήκες. Οταν σε έναν σημαντικό βαθμό ένας νέος επαναστάτης έχει γνώση όλων αυτών των κρίσιμων ζητημάτων, αποκτά άλλες βάσεις για τη συνέχεια.
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κυριαρχήσει η λογική «τα ξέρουμε πια αυτά», γιατί έχουμε πολλά βήματα ακόμα να μετρήσουμε. Ενώ δηλαδή είμαστε ικανοί στο να αναλύουμε τον καπιταλισμό και τα προβλήματά του, στεκόμαστε αδύναμα σε συζητήσεις που αφορούν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση με βάση και την πείρα από την ΕΣΣΔ. Πολλές φορές απαντάμε με τσιτάτα και αστοχίες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δουλειά με την μπροσούρα της Μαθητικής Επιτροπής για το σχολείο που έχουμε ανάγκη σήμερα. Ενώ οι περισσότεροι εύκολα κατηγορούμε το αστικό σχολείο, όταν φτάνουμε να περιγράψουμε πώς θα είναι το σοσιαλιστικό σχολείο, λέμε γενικόλογα πράγματα, π.χ. ότι τα ΕΠΑΛ στον σοσιαλισμό θα είναι πολύ καλύτερα. Ομως τα ΕΠΑΛ σήμερα είναι υποβαθμισμένα ως αποτέλεσμα των ταξικών επιλογών του κεφαλαίου, που θέλει όσο πιο γρήγορα γίνεται φθηνή εργατική δύναμη, η οποία θα ανταποκρίνεται εν μέρει στην ανάπτυξη των μέσων παραγωγής.
Από αυτήν την άποψη, η Επαγγελματική Εκπαίδευση στον σοσιαλισμό δεν θα ικανοποιείται από ιδρύματα τύπου ΕΠΑΛ, γιατί ο σοσιαλισμός θα έχει ανάγκη από τεχνικούς, από επαγγελματίες με πλήρη γνώση του αντικειμένου τους, άρα και πιο πλατιά μορφωμένους. Χρειάζεται λοιπόν ολοκληρωμένη συζήτηση για τη θέση του Κόμματος, ειδικά σε συνθήκες που η πρόωρη εξειδίκευση και κατάρτιση εμφανίζεται ελκυστική από το σύστημα προς τα παιδιά των ΕΠΑΛ.
Συμπερασματικά, πέρα από τις συζητήσεις με τα μέλη, τις σχολές, τις συνεδριάσεις, το διάβασμα βιβλίων, η πιο ισχυρή ιδεολογική βάση αποκτιέται όταν κάθε μέλος της ΚΝΕ ανοίγεται στις μάζες και κάνει προσπάθεια να πείσει με τη στρατηγική και το Πρόγραμμα του Κόμματος. Γιατί έτσι θα μάθει στη διαπάλη, θα ζοριστεί να απαντήσει, καμιά φορά «θα φάει και τα μούτρα του».
Η θεωρία πρέπει να συνδέεται με την πράξη και να εμπλουτίζεται με παραδείγματα, να σπάει τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα με ζωντανά αιτήματα πάλης και διεκδικήσεις. Και αυτό βάζει ως προϋπόθεση, για όλους μας, τη σταθερή και ουσιαστική μελέτη του «Οδηγητή» και του «Ριζοσπάστη».
Στάθης Κεντρής
Μέλος του Γραφείου του Συμβουλίου ΠεριοχήςΔυτικής Ελλάδας της ΚΝΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου