ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Εισαγωγή-42
Πιστεύω ότι είναι πρωταρχικής σημασίας η ιδεολογική αντιμετώπιση της εξίσωσης του φασισμού και του κομμουνισμού. Θεωρώ ότι αυτή η προσπάθεια του διεθνούς καπιταλισμού αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάπτυξη του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Για την αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου δεν αρκούν στην παρούσα φάση οι δυνάμεις μας. Και έξω από το ΚΚΕ, στον λεγόμενο «οπορτουνιστικό» χώρο αλλά και σε μέρος της σοσιαλδημοκρατίας υπάρχουν δυνάμεις που δεν συμφωνούν με αυτήν την ταύτιση. Την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές και δεδομένου ότι η παροιμία «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» επιβεβαιώνεται, απαιτείται μια ευρύτερη συστράτευση δημοκρατικών δυνάμεων απέναντι σε αυτό το μέτωπο ψεύδους και διαστρέβλωσης. Για να είμαστε όμως πιο αξιόπιστοι, θα πρέπει η ανάλυση των αιτιών της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και των άλλων λαϊκών δημοκρατιών να εξηγηθεί και να εκλαϊκευτεί βαθύτερα. Θα πρέπει να εξηγηθεί πώς οι Βιετναμέζοι σύντροφοι, ενώ κατάφεραν να νικήσουν τις πάνοπλες ΗΠΑ, δεν τα κατάφεραν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, με αποτέλεσμα το Βιετνάμ να έχει γίνει μια χώρα χαμηλού κόστους για την παραγωγή καταναλωτικών προϊόντων. Θα πρέπει να εξηγηθεί πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν δυνάμεις στην ΕΣΣΔ και στις άλλες λαϊκές δημοκρατίες που έβλεπαν την πορεία προς τον χαμό. 'Η μήπως υπήρχαν και δεν μπορούσαν να αντιδράσουν λόγω της δομής των κυβερνώντων Κομμουνιστικών Κομμάτων; Θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί οι προλετάριοι της ΕΣΣΔ δεν έκαναν ό,τι οι Κομμουνάροι του Παρισιού, με τα όπλα να υπερασπιστούν τη δικτατορία του προλεταριάτου.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Κεφάλαιο Β-15
Οι Θέσεις μιλάνε για επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης (σελίδα 17). Θεωρώ ότι η υπακοή στα κελεύσματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν είναι αποτέλεσμα εγγενούς επιθετικότητας, αλλά στρατηγικής υποτέλειας και εξάρτησης από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Από τη μεταπολίτευση και μετά η ελληνική αστική τάξη δεν έχει χρησιμοποιήσει ούτε τον στρατιωτικό αλλά ούτε και τον διπλωματικό παράγοντα για να διεκδικήσει οτιδήποτε. Ισα ίσα που έχει δεχτεί προκλήσεις από πιο αδύναμες αστικές τάξεις (Β. Μακεδονία και Αλβανία) χωρίς να αντιδράσει δυναμικά ούτε στο στρατιωτικό ούτε στο διπλωματικό πεδίο. Οι όποιες αντιδράσεις καθορίζονταν από την επιλογή να μη δυσαρεστηθεί ο ΝΑΤΟικός παράγοντας.
Αναφέρονται σωστά οι Θέσεις στον άξονα με Ισραήλ κ.λπ. Αυτό που κατά τη γνώμη μου λείπει από τις Θέσεις είναι ο βαθύτερος λόγος αυτών των ενεργειών της αστικής τάξης. Αποτελούν αυτόβουλη πρωτοβουλία της αστικής τάξης (να μη συγχέουμε την αυτόβουλη πρωτοβουλία με την επιλογή), ως αντίβαρο προς τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, ή εντάσσονται στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ; Η πραγματικότητα δείχνει προς το δεύτερο.
Σωστά συμπεραίνει το Κεφάλαιο Β15, αλλά δεν βλέπω βραχυπρόθεσμα εφαρμόσιμη αντιπρόταση άμεσης διεξόδου από αυτήν την επικίνδυνη κατάσταση. Θεωρώ δεδομένο ότι μέγα μέρος των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων δεν συμφωνούν με αυτές τις εξελίξεις. Θεωρώ ότι και μια μερίδα της αστικής τάξης θα προτιμούσε μία πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική ενεργής ουδετερότητας (που δεν θα την απέκλειε από τις αγορές Ρωσίας και Κίνας) από το YES MEN της κυρίαρχης ελίτ της αστικής τάξης και την αποκλειστική πρόσδεση στην ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το ΚΚΕ θα όφειλε με μια κατάλληλη πολιτική συμμαχιών να ανατρέψει βραχυπρόθεσμα αυτήν την πολιτική, η οποία, όπως πολύ σωστά έχει αναλύσει το ΚΚΕ, μετατρέπει την εργατική τάξη σε όμηρο των ιμπεριαλιστικών πολέμων και εγκυμονεί κινδύνους για την ειρήνη. Θεωρώ ότι η διασφάλιση της ειρήνης δεν θα πρέπει να εναποτίθεται μόνο στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου του ΚΚΕ, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Κεφάλαιο Β-16
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω ή να διαστρεβλώσω το νόημα αυτού του κεφαλαίου, το κείμενο μου δίνει την εντύπωση ότι η διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας ταυτίζεται με την επίτευξη του στρατηγικού στόχου του Κόμματος.
Δεδομένης της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ, όπως παρουσιάζεται στα λοιπά κείμενα των Θέσεων, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως εξελίσσονται, και δεδομένης της λειψής εθνικής συνείδησης της ηγετικής ομάδας της ελληνικής αστικής τάξης (όπως πολύ σωστά γράφει ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης στο βιβλίο του «Ενάντια σε Φρούρια και Τείχη», εκδόσεις «Διόπτρα», σελ. 70), υπάρχει ο κίνδυνος τα σύνορα της μελλοντικής σοσιαλιστικής Ελλάδας να είναι εκεί που ήταν και το 1897.
Στην αρχή του Β-16 (αλλά και στη γενικότερη αρθρογραφία του ΚΚΕ) γίνεται αναφορά στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Διαβάζοντας παρακάτω, διαπιστώνει κανείς παραβατική - επιθετική συμπεριφορά και διεκδικήσεις μόνο από την Τουρκία. Ο ανταγωνισμός προϋποθέτει προκλήσεις και διεκδικήσεις και από τα δύο μέρη. Η Ελλάδα και η Τουρκία δεν μπορούν να παραλληλιστούν με την Αγγλία και Γερμανία, που ανταγωνίζονταν να προσαρτήσουν στα αποικιακά τους βασίλεια χώρες της Αφρικής. Τα θέματα των χωρικών υδάτων, της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ δεν αφορούν κάποια τρίτη αδύναμη φτωχή χώρα που οι αστικές τάξεις της Τουρκίας και Ελλάδας διεκδικούν και ανταγωνίζονται ποιος θα τα εκμεταλλευτεί για λογαριασμό του. Δεν έχουμε δυο γαϊδάρους που μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα.
Στην παρούσα φάση και συγκυρία υπάρχουν και άλλες κοινωνικές δυνάμεις (μικροαστικά - μεσοαστικά στρώματα και μέρος της αστικής τάξης) που δεν συμφωνούν με τους χειρισμούς της κυρίαρχης ελίτ της αστικής τάξης της Ελλάδας. Είναι ουτοπικό να θεωρεί το ΚΚΕ ότι η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας θα επιτευχθεί μόνο από τη συστράτευση δυνάμεων που θα έχουν αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.
Το παράδειγμα του ΕΑΜ μιλάει από μόνο του. Το ΚΚΕ τότε πύκνωσε τις γραμμές του και αύξησε την επιρροή του, αφήνοντας μια ιστορική ανάμνηση που μας εμπνέει ακόμα και σήμερα, διότι πέρα από μία αντικαπιταλιστική δύναμη, πρόβαλε στην πολιτική σκηνή και ως μία πατριωτική δύναμη.
Το ΚΚΕ θα πρέπει στην παρούσα φάση να προπαγανδίσει ένα πατριωτικό - αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, να το οργανώσει (χωρίς να εγκλωβιστεί σε αυτό), ώστε διά του πατριωτισμού να διαμορφώσει αντιιμπεριαλιστικές και εν συνεχεία αντικαπιταλιστικές συνειδήσεις.
Δεν πρέπει το ΚΚΕ να επιτρέψει στην ακροδεξιά να μονοπωλεί τον πατριωτισμό. Σε χώρες σαν την Ελλάδα, που με εξαίρεση τη Μικρασιατική Εκστρατεία δεν έχει προβάλει εδαφικές διεκδικήσεις, ο πατριωτισμός προσφέρεται για την ανάπτυξη αντικαπιταλιστικής - αντιιμπεριαλιστικής συνείδησης. Θα έπρεπε να εμπνευστούμε από το κείμενο του Δ. Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», καθώς και από τον λόγο του Αρη Βελουχιώτη στη Λαμία, και να πρωτοστατήσει το ΚΚΕ στη δημιουργία ενός αντιιμπεριαλιστικού - πατριωτικού μετώπου.
Με αγάπη και εκτίμηση
Γιώργος Διλιντάς
Δρ. αεροναυπηγός μηχανικός,Μελίσσια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου