Τα συνδικάτα είναι ταξική μορφή οργάνωσης στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, είναι το ταξικό σχολείο, εκεί που ο εργαζόμενος διαπαιδαγωγείται, αντιλαμβάνεται την ανάγκη συλλογικής πάλης για τη βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής του δύναμης, μαθαίνει την ανάγκη έκφρασης αλληλεγγύης. Η παρέμβαση των κομμουνιστών έχει ως σκοπό την πολιτικοποίηση της πάλης, να αντιλαμβάνεται ο εργαζόμενος τη λειτουργία του εκμεταλλευτικού συστήματος, τις αντιφάσεις του, τα όριά του, ότι η πάλη είναι ανειρήνευτη, αναδεικνύει τις σύγχρονες ανάγκες του και ότι υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να πραγματωθούν απόρροια της τεράστιας προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας, ότι ζει συνεχώς σε στερήσεις και ανέχεια επειδή τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο των ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές, κ.λπ. Σε αντίθεση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου που δρουν στις δομές του κινήματος και τις ιδέες τους που σπέρνουν ρεφορμιστικές σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που προβάλουν τον κοινωνικό εταιρισμό, τη στήριξή από τους εργαζόμενους της ανταγωνιστικότητας. Μέσα στα συνδικάτα γίνεται αναγνωρίσιμος ο κομμουνιστής ως πρωτοπόρος αγωνιστής. Στην γειτονιά επιβεβαιώνει τον τίτλο του, παρεμβαίνοντας για τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η λαϊκή οικογένεια, στην καθημερινή πάλη αποκτά χαρακτηριστικά λαϊκού ηγέτη. Στον χώρο δουλειάς και κατοικίας διαμορφώνει τον κύκλο επιρροής του Κόμματος, τον πιο στενό, τον πιο διευρυμένο.
Για να γίνουν όλα τα παραπάνω, η διαπάλη και η ζύμωση, το κέρδισμα εργαζομένων με τη γραμμή μας, για τη ριζοσπαστικοποίηση είναι αναγκαία η ύπαρξη μαζικών οργανώσεων των εργαζομένων.
Στις Θέσεις στο τρίτο κείμενο επισημαίνεται ο μικρός βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης, ο οποίος βρίσκεται σε ιστορικό χαμηλό, γύρω στο 15%, ενώ πολλοί λιγότεροι συμμετέχουν στη δράση.
Αυτό το στοιχείο είναι μια καμπάνα συναγερμού για το Κόμμα, την πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης.
Στο Κείμενο, γίνεται αναλυτική εξήγηση για τις αιτίες που συμβαίνει αυτό. Οι κομμουνιστές, οι οπαδοί και φίλοι του Κόμματος, οι δυνάμεις που συστρατεύονται στον αγώνα μαζί μας, πρέπει να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.
Σε αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ορισμένα ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία των συνδικάτων. Σίγουρα έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια προς τη βελτίωση της λειτουργίας των συνδικάτων, όμως είμαστε αρκετά μακριά και δεν πρέπει να ωραιοποιείται μία κατάσταση, η οποία παραμένει σε πολλές περιπτώσεις πίσω από αυτό που θεωρούμε σωστή λειτουργία σωματείου. Ορισμένα σωματεία που είμαστε πλειοψηφία και ειδικά εκεί που οι άλλες δυνάμεις δεν συμμετέχουν, οι διαδικασίες είναι τυπικές, δεν γίνεται ουσιαστική κουβέντα, παίρνονται αποφάσεις για δράση στο πόδι χωρίς εξειδίκευση στον κλάδο, στον χώρο ευθύνης μας. Εκεί που έχουμε την πλειοψηφία σε δευτεροβάθμιες οργανώσεις σε Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, τα πρωτοβάθμια σωματεία στην πλειοψηφία τους υπολειτουργούν, γίνεται όλη η παρέμβαση με την ανακοίνωση του ΕΚ, χωρίς να λειτουργούν οι κρίκοι να φτάσει η ενημέρωση στους χώρους δουλειάς, από τους υπόλογους γι' αυτήν τη δράση, τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των εργαζομένων στα Διοικητικά Συμβούλια. Υπονομεύεται έτσι η συνδικαλιστική οργάνωση.
Η απουσία μελών των ΔΣ δεν προβληματίζει, δεν ανησυχεί το σύνολο των συντρόφων. Φτάνουμε στο σημείο από τα 7 μέλη να συνεδριάζουν τα 4 και να βγαίνει η δουλειά (ενημέρωση, παρέμβαση) από 1 με 2 μέλη. Η υποχώρηση του καθενός θέλει ψάξιμο. Γιατί υποχωρεί; Είναι σίγουρα τα ιδεολογικά κενά που έχει, όμως είναι μόνο αυτά; Καταρχάς πόσο τον βοηθήσαμε να τα καλύψει, αλλά και πώς νοιαστήκαμε για το πώς τα περνάει, αν έχει δουλειά, αν έχει οικογενειακά προβλήματα; Δενόμαστε συντροφικά με αυτούς τους ανθρώπους, γινόμαστε το αποκούμπι τους για κάθε πρόβλημά τους; Αυτά ισχύουν και για τις σχέσεις μεταξύ συντρόφων. Αλλη περίπτωση είναι η συμμετοχή σε πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων εκλεγμένων από άλλες παρατάξεις. Αυτοί, χρειάζονται μία ιδιαίτερη δουλειά, να γίνεται πολιτική ιδεολογική κουβέντα, να τον βοηθήσουμε να καταλάβει τις δύο γραμμές στο κίνημα και γιατί πρέπει να είναι με το ΠΑΜΕ. Δεν μπορούμε όλους να τους αντιμετωπίζουμε σαν συνδικαλιστική μαφία. Η υπεροχή των θέσεών μας είναι τέτοια που δεν αφήνει περιθώρια στις άλλες δυνάμεις να αντιπαρατεθούν στα ίσια και χρησιμοποιούν τη διαστρέβλωση και την λάσπη. Δυνάμεις που είναι τίμιες και γίνεται συστηματική δουλειά μαζί τους δεν περνάν σε αυτές τις μεθοδεύσεις, κάποιοι μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια γίνονται συνοδοιπόροι μας.
Κλειδαμπαρωμένα σωματεία, σφραγισμένες αίθουσες, τηλέφωνα ανενεργά, κάτι αίθουσες καταθλιπτικές πραγματικές αποθήκες, να θες να καλέσεις έναν άνθρωπο και να ντρέπεσαι. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Το σωματείο είναι το δεύτερο σπίτι του εργάτη, δεν μπορεί να είναι σε αυτήν την κατάσταση. Μετράνε όλα, κρινόμαστε για όλα.
Η υποχώρηση του κινήματος δεν είναι κάτι που το αντιλαμβανόμαστε ως ένα φαινόμενο που συμβαίνει έξω και πέρα από τις γραμμές μας. Είναι μια κατάσταση την οποία την κουβαλάμε και εμείς μαζί και πολλές φορές η υπόκλιση στις δυσκολίες και στη μειωμένη συμμετοχή κρύβει και τις δικές μας αδυναμίες. Οι κομμουνιστές πρέπει ως πρωτοπόροι αγωνιστές να έχουν την ικανότητα και τη δυνατότητα να συγκρούονται καθημερινά με τη συνήθεια, με τη ρουτίνα, με το μεροδούλι - μεροφάι.
Οι Κομματικές Ομάδες πρέπει να παίξουν τον ουσιαστικό τους ρόλο. Να αποκτήσουν ολοκληρωμένο σχέδιο, δράσης και οικοδόμησης, να μελετήσουν τον κλάδο ευθύνης τους με τη βοήθεια των κεντρικών Κομματικών Ομάδων, να αποκτήσουν εικόνα για τους σχεδιασμούς της εργοδοσίας, τα ιδεολογήματα που κυριαρχούν και πώς τα απαντάμε. Η λογική να κάνουμε Κομματική Ομάδα πριν από τη συνεδρίαση του ΔΣ για να πούμε τι θα συζητήσει το σωματείο και τι θέμα θα βάλουμε, μετατρέπει την ΚΟ σε παράταξη.
Τέλος, να μεταφέρω μια μικρή ιστορία που έχει σημασία για τη σύνδεση που έχουν η δουλειά στον χώρο εργασίας και κατοικίας και η πρωτοπόρα δράση των αναγνωρισμένων κομμουνιστών στον χώρο τους. Μετά την απεργία του 1964 στην κλωστοϋφαντουργία «Αιγαίο», το Σωματείο ξηλώθηκε. Πέρασαν 17 χρόνια μέχρι να ξαναστηθεί σωματείο. Σε δύο προσπάθειες μετά το 1974 μαζέματος των απαιτούμενων υπογραφών έγιναν αντιληπτές από την εργοδοσία και απολύθηκαν όσοι είχαν υπογράψει. Την τρίτη φορά το ανέλαβαν δύο σύντροφοι, οι οποίοι δεν εργάζονταν στο εργοστάσιο όμως ήταν αναγνωρισμένα στελέχη του Κόμματος στο Λαύριο. Εγινε η καταγραφή και ξεκίνησαν σπίτι, σπίτι όπου ζητούσαν από τους εργαζόμενους να υπογράψουν με την προϋπόθεση ότι κανείς δεν θα έβλεπε τις υπογραφές των προηγούμενων. Ετσι συγκεντρώθηκαν οι απαιτούμενες υπογραφές και το σωματείο ιδρύθηκε. Το 1984, μετά από 20 χρόνια πραγματοποιήθηκε ξανά απεργία.
Συρίγος Βάλσαμος
Μέλος της ΚΕ και του Τμήματος για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου