Οι εξελίξεις που παρουσιάζουμε στο 2ο κείμενο επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός επιφυλάσσει αντίδραση και σήψη σε όλα τα μέτωπα, αγκαλιάζοντας πλέον ανοιχτά την κοινωνική ζωή. Ομως, η αιτία της σήψης βρίσκεται κρυμμένη πίσω από αλλεπάλληλα επίπεδα αστικής προπαγάνδας. Ετσι δικαιολογείται η διατύπωση του 1ου κειμένου, ότι προχωράμε σε φάση νέων δυσκολιών, με ανεβασμένη απαίτηση από τον υποκειμενικό παράγοντα, μεταξύ άλλων, και στα ζητήματα της ιδεολογικής διαπάλης.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, αναντικατάστατες είναι οι θεωρητικές επεξεργασίες που καταλήξαμε σε προηγούμενη φάση και οι εκδόσεις των τελευταίων χρόνων, ως βάσεις για την αντικειμενική ανάλυση της κατάστασης και τη διαμόρφωση αντίστοιχης αντιπαράθεσης. Ιδιαίτερα λόγω της «παγκόσμιας πρωτοτυπίας» τους χρειάζεται μεγαλύτερη αφομοιωτική και εκλαϊκευτική προσπάθεια για να εισαχθούν ως μεθοδολογία σκέψης σε όλο το Κόμμα και στην εργατική τάξη.
Γιατί η αστική τάξη έχει την εμπειρία να επωφελείται από τις εξελίξεις, ακόμα και τις αρνητικές για τη φήμη της, δημιουργώντας νέες αποπροσανατολιστικές και δήθεν αταξικές «ιδεολογίες» για να μακιγιάρει το απεχθές πρόσωπο.
Ετσι κάνει με την οικονομική κρίση και τη διαχείρισή της, για να την παρουσιάσει αφενός σαν κατάσταση που επάγεται από εξωτερικά αίτια (πανδημία) και αφετέρου ως δήθεν προοδευτική την, ξαναδοκιμασμένη, στροφή στο κεϊνσιανό μείγμα. Χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων, σαν αποδεικτικό κάτι ψίχουλα που πετάει το κράτος με μορφή επιδομάτων και την προσπάθεια για τη «διατήρηση των θέσεων εργασίας», ξαναφουντώνοντας προσδοκίες και ευγνωμοσύνες για το «δίκαιο» πρόσωπο του καπιταλισμού. Αλλά είναι δύσκολο να δεις το «δίκαιο» του καπιταλισμού πρόσωπο όταν δουλεύεις 10ωρο χωρίς υπερωρίες, όταν είσαι τηλε-εργαζόμενος και ξεχνάς τι είναι προσωπικός χρόνος...
Ετσι κάνει με τα περιβαλλοντικά ζητήματα μεταξύ των οποίων και οι αλλαγές στο κλίμα (πλευρά που απομονώνεται στην κυρίαρχη αστική θεώρηση) για να εμπεδωθεί η αναγκαιότητα και αποδοχή του «Green Deal», δημιουργώντας μια αόριστη αίσθηση «προοδευτικής» στροφής, ειδικά σε νεότερο κόσμο, και την εντύπωση ότι μπορούν να υπάρξουν ηγέτες και αστικά κόμματα που θα κάνουν το σύστημα ανθρώπινο. Ακόμα κι όταν αυτό συνεπάγεται χιλιάδες ανέργους, μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, αυξημένη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας, σπατάλη φυσικών πόρων. Δηλαδή, στα περιβαλλοντικά προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν δίνουν ιδεολογικό μανδύα, για να στοιχίζεται ο κόσμος πίσω από την προσπάθεια αλλαγής του ενεργειακού μείγματος και στροφής λιμναζόντων κεφαλαίων σε «πράσινους» τομείς, που για τη χώρα μας είναι η βάση της αλλαγής του «παραγωγικού μοντέλου». Ποιος να πιστέψει όμως ότι είναι πηγαίο το όψιμο ενδιαφέρον του κεφαλαίου για την προστασία του περιβάλλοντος; Οταν τα μεγαλύτερα ενεργειακά μονοπώλια, που ευθύνονται και για περιβαλλοντικά εγκλήματα, πρωταγωνιστούν στην «πράσινη» στροφή; Οταν κλείνουν λιγνιτικές μονάδες, υποτίθεται για τη μείωση των εκπομπών CO2, ενώ παραχωρούν άδειες καύσης σκουπιδιών και εξόρυξης υδρογονανθράκων η οποία μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο εγκυμονεί και μεγάλους περιβαλλοντικούς κινδύνους; Οταν διαδίδονται αναλύσεις για την τεκμηρίωση του οικονομικού οφέλους της εκπλήρωσης των στόχων της συμφωνίας του Παρισιού, υπολογίζοντας κυνικά ότι «αν αργήσουμε να πάρουμε μέτρα με τάδε κόστος, τόση θα είναι η αύξηση των καρκίνων και τόσα θα κοστίσει η περίθαλψη τους»; Ολα μπαίνουν στο ζύγι κόστους -οφέλους, κι αυτό ήδη είναι μια σάπια μεθοδολογία για να εκτιμάς την κατάσταση της υγείας περιβάλλοντος και ανθρώπων. Κι όμως υπάρχει κόσμος που μπερδεύεται. Με αυτά εκπαιδεύονται επιστήμονες να θεωρούν αυτονόητα και προοδευτικά όσα τους επιφυλάσσει η κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ετσι κάνει με την πανδημία, που για να δικαιολογήσει την κατάσταση όπου έχουν καταντήσει τα νοσοκομεία, την ΠΦΥ, τις σχολικές υποδομές κ.ά. πασάρει όλο το σύστημα ιδεών της «ατομικής ευθύνης» για τα πάντα και την, αναγκαία, ψηφιοποίηση ως εξέλιξη που δήθεν θα λύσει «τις κοινωνικές αδικίες στην αγορά εργασίας», δημιουργώντας κίνημα υπερασπιστών του ψηφιακού μετασχηματισμού. Αλλά η ατομική ευθύνη χάνεται σε λεωφορεία - σαρδελοκούτια, στη δουλειά που χάνονται τα υγειονομικά πρωτόκολλα, όταν ζητάς να εμβολιαστείς αλλά εμβόλια δεν υπάρχουν. Και τι να το κάνεις το ψηφιακό κράτος και τις υπηρεσίες του, όταν όλη η οικογένεια μοιράζεται ένα λάπτοπ και όταν το ψηφιακά κλεισμένο ραντεβού με το γιατρό είναι για 3 μήνες μετά;
Ετσι κάνει με την καταστολή, δικαιολογώντας τη λόγω «έκτακτων συνθηκών» και μερικών αχάριστων που δεν ομονοούν στην «εθνική προσπάθεια» και κινδυνεύουν να τα καταστρέψουν όλα με τις διαδηλώσεις. Αποκρύβοντας έτσι ότι τα μέτρα προστασίας της αστικής εξουσίας από κλυδωνισμούς λαμβάνονται χρόνια τώρα, συμπλέοντας με τα άλλα νομοθετικά μέτρα δημιουργίας προϋποθέσεων σταθερότερης οικονομικής ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας, ταυτόχρονα δημιουργώντας αυταπάτες ότι «με προοδευτική κυβέρνηση» αυτά δεν θα συνέβαιναν. Αλλά, δεν είχε καμιά σχέση η πανδημία με παλιότερους τρομονόμους ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, με τον απεργοκτόνο νόμο και το ιδιώνυμο των πλειστηριασμών του ΣΥΡΙΖΑ, με τον νόμο ΝΔ για τις διαδηλώσεις και για την τέχνη. Αρα, ούτε στο DNA της «δεξιάς» είναι, ούτε ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι το πιο ελεύθερο σύστημα, ενώ προφανώς είναι ανεπαρκής η δικαιολογία της έκτακτης κατάστασης. Στο DNA της αστικής εξουσίας είναι, από την οποία πρέπει να απαλλαγούμε ολοκληρωτικά. Τα ζητήματα της καταστολής και των δημοκρατικών δικαιωμάτων - ελευθεριών ίσως και να προηγούνται στην εντύπωση που αφήνουν στους συναδέλφους και στις διαθέσεις που δημιουργούν. Υπό άλλες συνθήκες πιθανόν τέτοιες αλλαγές να περνούσαν απαρατήρητες, αλλά τώρα δεν πρέπει να τις υποτιμήσουμε για την αξία που έχουν στην ανάδειξη της πηγής της σαπίλας.
Ετσι κάνει με την περίπτωση της πολύμορφης κακοποίησης γυναικών, ανδρών για να ρίξει την (ατομική) ευθύνη σε μεμονωμένα πρόσωπα, τοποθετώντας τα προβλήματα που βιώνουν οι εργαζόμενοι αποκλειστικά στη σφαίρα της συμπεριφοράς και της ηθικής, αποκόβοντας δηλαδή τη σαπίλα από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής που την δημιουργούν και την υποθάλπουν. Ενορχηστρώνοντας αταξικά κινήματα ενάντια στο bullying-mobbing και κινήματα #ΜeΤoo, που συμβάλλουν στην αναζωογόνηση αντιδραστικών φεμινιστικών - αντιπατριαρχικών ρευμάτων, με δημιουργία προσδοκιών ότι μέσα από τέτοιους στόχους πάλης εξαλείφονται τέτοια φαινόμενα. Συμβάλλοντας, τελικά, στην αποστροφή της πάλης από τον μοναδικό δρόμο που μπορεί να εξαλείψει τέτοια φαινόμενα ακραίου ατομισμού, δηλαδή την πάλη για την εξάλειψη της γυναικείας ανισοτιμίας μέσα από την πάλη για την ανατροπή του σάπιου συστήματος. Αυτοί είναι νέοι δρόμοι ενσωμάτωσης που βρίσκουν απήχηση σε μέρος νεότερων εργαζομένων των κλάδων μας.
Πρόκειται λοιπόν για άλλα, παλιότερα, στοιχεία που επανέρχονται με νέο τρόπο στη διαπάλη και άλλα σχετικά καινούρια. Για αυτό πρέπει να εξετάσουμε το αν και πώς τα αντιλαμβανόμαστε ενιαία και σε τι βαθμό μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στο καθένα, δημιουργώντας προϋποθέσεις απεγκλωβισμού και πολιτικοποίησης. Να κρατήσουμε ότι αυτές ακριβώς οι συνθήκες μπορούν να γίνουν πηγή γρήγορης αλλαγής των διαθέσεων και προϋποθέτουν την ετοιμότητά μας με αφομοίωση των προτάσεων του 1ου κειμένου.
Εύη Νέσση
Μέλος της Τομεακής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής - Ερευνας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου