Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Στο δεύτερο κείμενο αναλύεται το έδαφος στο οποίο ξεδιπλώνουμε τη δράση μας. Οι εξελίξεις που περιγράφονται μας απασχολούν προκειμένου να εντοπίζουμε τι επιδρά στη νεολαία που απευθυνόμαστε, να γίνεται πιο διεισδυτική η καθημερινή παρέμβαση και καθοδήγηση των δυνάμεών μας, να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά το εξειδικευμένο σχέδιο παρέμβασης του αντιπάλου στη νεολαία.
Στη Θέση 7 περιγράφεται το πλαίσιο της αστικής διαχείρισης της νέας κρίσης, βασικό στοιχείο της οποίας είναι το «Πράσινο New Deal», με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε ότι γίνεται μια στοχευμένη προσπάθεια από το σύστημα να εκμεταλλευτεί την ευαισθησία της νεολαίας για το περιβάλλον, για να τη στρατεύσει στον δικό του οικονομικό σχεδιασμό.
Επιδίωξη είναι να πειστεί η νεολαία ότι ο καπιταλισμός μπορεί να χαρακτηρίζεται από μια σειρά αδικίες, όμως μπορεί να βελτιωθεί, να γίνει δίκαιος, «πράσινος». Παράλληλα η ΕΕ παρουσιάζεται ως δύναμη που πρωτοστατεί στην προοδευτική αλλαγή προς τη «βιώσιμη ανάπτυξη», γεγονός που έχει σημαντικό αντίκτυπο στην αντίληψη πολλών νέων για τον χαρακτήρα αυτής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη καμπάνια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Μετρό για το «Πράσινο New Deal», που συνοδεύτηκε με όμορφες εικόνες με ζώα, καθαρές θάλασσες κ.ο.κ.
Για την πολύμορφη παρέμβαση του συστήματος, ενδεικτικά είναι τα παρακάτω:
Τα διάφορα πρότυπα που καλλιεργούνται μέσα από τα social media, την Εκπαίδευση κ.ο.κ. και προβάλλουν ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι ατομική ευθύνη και εξαρτάται από ατομικές επιλογές των νέων (π.χ. να ανακυκλώνουν, να αποφεύγουν τα πλαστικά, να επιλέγουν τι τρώνε ή ακόμα και πώς ντύνονται), βγάζοντας από το κάδρο τις ευθύνες των μονοπωλίων ή βάζοντάς τες με τέτοιον τρόπο ώστε να προωθούν τις δήθεν «πράσινες» εταιρείες.
Η παρέμβαση στο περιεχόμενο σπουδών σε σχολεία και πανεπιστήμια που υπηρετεί τον στόχο της «πράσινης ανάπτυξης».
Η ανάπτυξη «οικολογικών κινημάτων», με τις μαθητικές κυρίως κινητοποιήσεις που στηρίζονταν παγκόσμια από μεγάλα μονοπώλια, με «μασκότ» την γνωστή μαθήτρια Γκρέτα.
Ολες οι νεολαίες των αστικών κομμάτων παρεμβαίνουν στηρίζοντας τους αστικούς σχεδιασμούς. Παράλληλα, και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού το ξεχωρίζουν ως μέτωπο παρέμβασης, ενώ στις επεξεργασίες τους βαραίνει το ζήτημα της «οικολογικής κρίσης».
Τα παραπάνω επιδρούν στη σκέψη των νέων που απευθυνόμαστε και χρειάζεται να τα παίρνουμε υπόψη στην καθοδηγητική μας δουλειά, στον σχεδιασμό της δράσης μας, στην καθημερινή στήριξη της διαπάλης. Γι' αυτό χρειάζεται να ενισχυθεί η καθοδηγητική ευθύνη για την αφομοίωση των επεξεργασιών μας σχετικά με την καπιταλιστική οικονομική κρίση, το «Πράσινο New Deal», την «πράσινη ανάπτυξη» και την «προστασία του περιβάλλοντος». Να αφομοιωθεί καταρχάς ότι η συζήτηση αυτή μας αφορά: Ο αντίπαλος μέσα και από αυτό το όχημα εξειδικεύει την παρέμβασή του στη νεολαία, αυτοπαρουσιάζεται ως η προοδευτική λύση. Επιπλέον, όπως έχουμε αναδείξει με παρεμβάσεις μας, η προστασία του περιβάλλοντος είναι ζήτημα που αφορά τους ίδιους τους όρους ζωής του λαού και της νεολαίας, και γι' αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια των εκμεταλλευτών μας.
Παρά τα θετικά βήματα που έχουμε κάνει δίνοντας μια σειρά από μάχες στο πλευρό του Κόμματος, διαμορφώνοντας πλαίσιο πάλης για οξυμένα ζητήματα το οποίο συσπείρωσε και νεολαιίστικες δυνάμεις (π.χ. οι κινητοποιήσεις για τα καζάνια στο Κερατσίνι, για την ΑΓΕΤ στον Βόλο κ.λπ.), αυτά από μόνα τους δεν αρκούν. Μέσα από την καθημερινή διαπάλη και την παρέμβασή μας στο κίνημα χρειάζεται να καλλιεργούμε ταξικό κριτήριο, να σημαδεύουμε τον πραγματικό αντίπαλο, να φωτίζουμε τη διέξοδο. Στη βάση αυτή:
Δεν αρκεί να μένουμε στην ανάδειξη της επιδίωξης των επιχειρηματικών ομίλων να βγάλουν κέρδη μέσα από τις «πράσινες επενδύσεις». Η σωστή αυτή επισήμανση από μόνη της δεν μπορεί να απαντήσει στην προπαγάνδα του αντιπάλου για «βιώσιμη ανάπτυξη». Χρειάζεται καθοδηγητική στήριξη για το πώς εντάσσουμε εκλαϊκευμένα στη συζήτηση τις νομοτέλειες του καπιταλισμού, το κυνήγι του κέρδους που συνοδεύεται με την ανισομετρία, την έλλειψη σχεδιασμού, την ταξικότητα της «πράσινης ανάπτυξης», τις επιπτώσεις της στο περιβάλλον. Να στοχοποιούμε την υποκρισία των κυβερνήσεων και της ΕΕ, που σηκώνουν τη σημαία της «οικολογίας» μόνο όποτε τους συμφέρει, που δρομολογούν ταυτόχρονα με την απολιγνιτοποίηση την εξόρυξη ορυκτών καυσίμων, την υποβάθμιση περιοχών Natura, την καύση σκουπιδιών κ.ο.κ.
Απέναντι στην προπαγάνδα του αντιπάλου ότι το ΚΚΕ είναι παρωχημένο και τεχνοφοβικό επειδή δήθεν εναντιώνεται στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, χρειάζεται να αναδεικνύουμε ολοκληρωμένα την πρότασή μας. Οι κομμουνιστές δεν στοχοποιούμε τα τεχνολογικά επιτεύγματα (εξάλλου αυτά είναι δημιουργήματα των χιλιάδων εργαζομένων και όχι των καπιταλιστών), αλλά αναδεικνύουμε πώς αυτά αξιοποιούνται σήμερα στον καπιταλισμό, σε ποιανού τα χέρια είναι. Οσο μετράμε βήματα στο στόχο «να γίνεται πιο διακριτός ο ρόλος μας ως φορείς νέων ιδεών» (1ο κείμενο, Θέση 9), θα αντιμετωπίζουμε το ψεύτικο δίπολο πρόοδος - συντήρηση που στήνει ο αντίπαλος. Πόσο μάλλον σε σχολές όπως τα Πολυτεχνεία, οι Γεωπονικές και οι Φυσικομαθηματικές, όπου η «πράσινη ανάπτυξη» διαπερνά έντονα το περιεχόμενο σπουδών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε συσκέψεις που πραγματοποιήσαμε την άνοιξη, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος, υπήρχαν φίλοι της Οργάνωσης που μας είπαν ότι εντυπωσιάστηκαν από τη θέση μας γύρω από αυτά τα ζητήματα, μας είπαν ότι «δεν ήξερα ότι αυτά έλεγε το ΚΚΕ, είχα τελείως άλλη εντύπωση».
Οσο γινόμαστε πιο ικανοί στα παραπάνω, θα επικοινωνούμε πιο εύκολα με νέους που στη σκέψη τους βαραίνει αποσπασματικά το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος και πολλές φορές τους αντιμετωπίζουμε με επιφύλαξη, επειδή ενδεχομένως δεν δείχνουν αντίστοιχο ενδιαφέρον για άλλες πλευρές της δράσης μας. Με υπομονή χρειάζεται δουλειά για να πιανόμαστε από το τι υπάρχει στη σκέψη τους, να βγάζουν συμπεράσματα, να ριζοσπαστικοποιούνται, να συσπειρώνονται δίπλα μας στις συλλογικές διαδικασίες.
Επιπλέον, σε αυτήν την κατεύθυνση, θα απεγκλωβίζουμε νέους που επηρεάζονται από το οπορτουνιστικό και το αναρχικό ρεύμα (κινήματα «ενάντια στις εξορύξεις» - «ενάντια στις ανεμογεννήτριες»), αναδεικνύοντας ότι η γραμμή τους δαιμονοποιεί την ίδια την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον γενικά και αόριστα, δεν σημαδεύει τις σχέσεις παραγωγής, το σύστημα. Κυρίως δεν δίνει διέξοδο στην πάλη για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την κοινωνία που εξασφαλίζει την προγραμματισμένη, συνειδητή και ισόρροπη επίδραση του εργαζόμενου ανθρώπου στη φύση και στο περιβάλλον, με κίνητρο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Αντώνης Μοχιανάκης
Μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ, του Συμβουλίου Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ και του Γραφείου της Περιφερειακής Οργάνωσης ΑΕΙ Αθήνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου