Πριν ακριβώς από ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για την παρέμβασή μας στους αυτοαπασχολούμενους (α/α) της πόλης. Με αυτό το γεγονός, συντελέστηκε ένα μεγάλο βήμα στη στρατηγική κατεύθυνση του Κόμματος όσον αφορά το στρώμα των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, ξεκαθαρίστηκαν ακόμα παραπέρα ζητήματα ουσίας, ιδιαίτερα ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική συμμαχιών, το ρόλο που θα παίξουν αυτά τα στρώματα στην επαναστατική διαδικασία, στην οικοδόμηση.
Ενα από τα βήματα στη συλλογική σκέψη του Κόμματος είναι η δημιουργία της ΤΟ ΕΒΕ στη Θεσσαλονίκη, με γνώμονα τον καλύτερο κλαδικό προσανατολισμό και εξειδίκευση σε α/α της πόλης που μας ενδιαφέρουν. Εκτιμάμε ότι η 4χρονη πορεία της Τομεακής έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στα παραπάνω, όμως ταυτόχρονα ανέβασε τις απαιτήσεις ώστε να υλοποιηθούν οι στόχοι για τους οποίους συγκροτήθηκε. Είναι βασικό ότι πλέον έχουμε καλύτερη εικόνα για τις εξελίξεις που συντελούνται στους χώρους, μπορούμε καλύτερα να σχεδιάσουμε την παρέμβασή μας σε αυτούς, να αποκρούσουμε αντιλήψεις που σέρνονται δώθε και κείθε, χωρίς βέβαια να έχουμε τις αυταπάτες ότι μπορεί στις συγκεκριμένες συνθήκες να έχουμε την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων με την πλευρά του Κόμματος. Ταυτόχρονα να μην ξεχνάμε το βασικό στοιχείο που μπαίνει από τις Θέσεις, σε ποιες συνθήκες δραστηριοποιούμαστε, τη συνθετότητα αυτών, τη νέα φάση που μπαίνουμε, τις δυσκολίες αλλά και τις δυνατότητες που γεννιούνται.
Ομως, παρ' όλες τις πολλές δυσκολίες και αδυναμίες που εντοπίζουμε, εκπαιδεύουμε ένα στελεχικό δυναμικό, που μπορεί να παίξει ρόλο το επόμενο διάστημα τόσο στην αυτοτελή δράση του Κόμματος όσο και στο κίνημα. Πρέπει να ατσαλωθούμε σκληρά και πιο ολοκληρωμένα, καθώς σε αυτές τις συνθήκες θα δυναμώσει η αστική πίεση, η οπορτουνιστική παρέμβαση στο στρώμα των ΕΒΕ, ιδιαίτερα για ό,τι έχει να κάνει με άμεσα αποτελέσματα, συνοδευόμενα με κοινοβουλευτικές αυταπάτες κ.λπ. Υπάρχει η πείρα από την προηγούμενη κρίση, ότι στρώματα όπως οι ΕΒΕ είναι πολύ πιο ευάλωτα στο να συντηρητικοποιηθούν.
Το γεγονός ότι στις Θέσεις αλλά και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη περιγράφουμε τις δυσκολίες που συναντάμε, δεν αποτελεί δικαιολογία για τις υποκειμενικές αδυναμίες και καθυστερήσεις που έχουμε. Κάθε άλλο. Σε αυτές τις συνθήκες ο πήχης πρέπει να ανέβει ουσιαστικά πιο ψηλά και αυτό δεν πρέπει να αποτελέσει ένα σύνθημα. Η άνοδος των απαιτήσεων έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Είναι η ιδεολογική και πολιτική ισχυροποίηση που πρέπει να ξεκινήσει στην ΤΕ και κατ' επέκταση στις ΚΟΒ. Ζητήματα που έχουν να κάνουν κυρίως με θέματα στρατηγικής, τη σχέση Κόμματος / κινήματος κ.ά.
Εκτιμάμε ότι υπάρχει σοβαρή αδυναμία στο ότι οι δυνάμεις είναι λίγες και αυτό έχει αντανάκλαση σε όλες τις πτυχές της δράσης μας. Ταυτόχρονα, όμως, δεν εξαντλούμε όλα τα δεδομένα ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να ανοίξουμε τον κύκλο, μιας και το «χούι» τού να περιμένουμε «έτοιμη κατάσταση» ή «έτοιμους κομμουνιστές» δεν έχει σταματήσει να μας διακρίνει. Ταυτόχρονα, τόσο σε επίπεδο στελεχών όσο και σε επίπεδο κατεύθυνσης δεν έχουμε λύσει ένα από τα βασικά στοιχεία που βάζουν οι Θέσεις. Το να ασχολούμαστε με το κάθε πρόβλημα που βιώνει ο α/α, να προσπαθούμε να το αναδείξουμε, μπολιάζοντάς το με την προοπτική. Οχι μηχανιστικά αλλά στην ουσιαστική βάση του.
Για παράδειγμα, το γεγονός ότι υπάρχει σοβαρή αδυναμία να αναδείξουμε και να συνδυάσουμε την κατάσταση που επικρατεί στην Υγεία με τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες α/α, μπαντάροντας μονάχα στην οικονομική αναφορά του πλαισίου πάλης, είναι σαν να βλέπεις το δέντρο, χάνοντας το δάσος από την οπτική σου. Επί της ουσίας δεν δείχνουμε την ουσιαστική πλευρά της σαπίλας του καπιταλισμού, που καθρεφτίζεται και στη λειτουργία του συστήματος Υγείας, που βλέπει τις ζωές των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων ως εμπόρευμα και ταυτόχρονα το ότι πρέπει να αναδείξουμε την ανωτερότητα των θέσεών μας. Να κατανοηθεί καλύτερα ότι τα θέματα της Υγείας, της Εκπαίδευσης κ.λπ. είναι τα ουσιαστικά ζητήματα στη συμμαχία των εργαζομένων με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα όπως οι αυτοαπασχολούμενοι.
Αυτό συνήθως γίνεται γιατί δεν δίνουμε καθοδηγητικά την κατεύθυνση στην ΚΟΒ να συζητήσει σε βάθος τα προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο ευθύνης της, να συζητήσουμε την εξειδίκευση της στρατηγικής μας στον χώρο αυτόν, συνδέοντάς τα με τη γενική κατεύθυνση. Το παράδειγμα στον κλάδο των κατασκευών είναι ενδεικτικό. Η λογική που επικρατεί είναι η εξής: Υπάρχει πολλή δουλειά αυτήν τη στιγμή στον κλάδο, οπότε δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Ομως, ταυτόχρονα δεν βάζουμε στο κάδρο την ουσιαστική πλευρά της κατάστασης. Πως αυτά τα στρώματα δουλεύουν 12 - 14 ώρες τη μέρα (κάτω από άθλιες συνθήκες πολλές φορές) για να αντεπεξέλθουν και στον ανταγωνισμό αλλά και στα έξοδα και ταυτόχρονα καμιά κυβέρνηση δεν τους εξασφαλίζει σωστές συνθήκες υγιεινής ή ακόμα πως αν κολλήσουν Covid-19, δεν υπάρχει καμιά μέριμνα για τις μέρες που πρέπει να καθίσουν σπίτι. Πως ταυτόχρονα είναι εκτεθειμένοι στα δόντια των μονοπωλιακών ομίλων και πως το τεράστιο κομμάτι της πίτας το παίρνουν αυτοί και προς το παρόν παίζουν συμπληρωματικό ρόλο στην ανάπτυξη του κλάδου.
Το παράδειγμα για το λιανικό εμπόριο, όπου οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί είναι πιο ορατοί από κάθε άλλο κλάδο στο στρώμα αυτήν την στιγμή, είναι ενδεικτικό.
Η πραγματικότητα είναι η εξής. Την κατεύθυνση την δίνουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και όχι τα διάσπαρτα μικρομάγαζα στο κέντρο, ή ακόμα χειρότερα στις συνοικίες της πόλης. Ομως, το να στοιχίζεται, για παράδειγμα, ο μικρέμπορος πίσω από τους αστικούς σχεδιασμούς, όπως π.χ. η ανάπλαση και η ανέγερση της νέας Τούμπας, δεν είναι μόνο για να διατηρεί τις αυταπάτες του μπας και πάρει ένα μικρό μερίδιο της πίτας, αλλά και για να δημιουργεί συμμάχους η αστική τάξη σε αυτήν την κατεύθυνση. Ετσι εξηγείται ότι έμποροι στην περιοχή της Τούμπας (ιδιαίτερα στα πέριξ του γηπέδου) έχουν προσμονή για το έργο.
Εκεί είναι που πρέπει να πάρει σάρκα και οστά η εδαφοπαραγωγική παρέμβασή μας, ολοκληρωμένα και όχι «αφοριστικά». Σχεδιασμός που να εντάσσει όλη τη λογική μας για τα έργα υποδομής στο σοσιαλισμό και ταυτόχρονα να σπάει αντιλήψεις ότι δίπλα στις πολυεθνικές μπορεί να επιβιώσει και ο μικρός έμπορος, έτσι απλά, χωρίς να παίρνει υπόψη τη συνολική κατεύθυνση του καπιταλιστικού σχεδιασμού.
Την παραπάνω δουλειά δεν μπορούμε να την βλέπουμε σχηματικά ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να την αναθέτουμε σε ένα - δύο στελέχη, «ειδικούς» των εξελίξεων. Θεωρώ πως πρέπει να ανέβει συνολικά το θεωρητικό επίπεδο στις ΚΟΒ, με έμφαση στο καίριο ζήτημα: Ανάπτυξη για ποιον και σε ποιες συνθήκες.
Συμφωνώ με τις Θέσεις του 21ου Συνεδρίου.
Κωστής Ιντζές
Μέλος της ΕΠ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ - Γραμματέας της ΤΕ ΕΒΕ Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου