Οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ στα νησιά του Αιγαίου είναι αντιμέτωπες με πολύ κρίσιμες εξελίξεις και λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της περιοχής (ενδεχόμενο θερμού ή γενικευμένου επεισοδίου, Προσφυγικό κ.ά.). Είναι, λοιπόν, αναγκαίο να προετοιμαζόμαστε ολόπλευρα για πιο δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, να γινόμαστε ικανότεροι στην ιδεολογική και πολιτική διαπάλη, ώστε να προωθούμε τη στρατηγική μας πιο ολοκληρωμένα στην καθημερινή παρέμβαση και δράση.
Το Προσφυγικό, ως ζήτημα, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις αποσπασμένο από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, την επιδίωξη της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε νησιά όπως η Λέσβος, η Χίος κ.ά. είναι αντικειμενικά ψηλά στη συζήτηση, ιδιαίτερα από το '15 και ύστερα. Αποτελεί κύριο στοιχείο στην παρέμβασή μας και στις πιο αθέατες πλευρές, αφού το συναντάμε σε όλες τις εκφράσεις της καθημερινής ζωής. Είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα η απαράδεκτη τοποθέτηση στελέχους της ΟΝΝΕΔ σε συνέλευση Φοιτητικού Συλλόγου στη Μυτιλήνη, που έλεγε για τη σίτιση: «Να βαφτούμε μαύροι, να περάσουμε απέναντι για να τρώμε τζάμπα από τα επιδόματα όπως οι πρόσφυγες», αναδεικνύοντας την υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων ως αποτέλεσμα δήθεν της οικονομικής αιμορραγίας που προκάλεσε η διαχείριση του Προσφυγικού από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η απαίτηση στην ανάπτυξη της ικανότητάς μας στη διαπάλη είναι πολύ μεγάλη, πολύ περισσότερο όταν αυτή συναντιέται με άμεσα καθήκοντα στο κίνημα, με την προσπάθεια να παρέμβουμε και να επιδράσουμε σε διεργασίες που εκφράζονται με μεγάλη κίνηση μαζών και με όλες τις δυνάμεις μέσα, όπως έγινε τον περσινό Φλεβάρη με την αποστολή των ΜΑΤ από την κυβέρνηση σε νησιά του ΒΑ Αιγαίου.
Το γεγονός ότι το Κόμμα σταθερά φωτίζει τις αιτίες της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και σε αυτήν τη βάση έχει επεξεργαστεί ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων για τον απεγκλωβισμό προσφύγων και μεταναστών, αναδεικνύοντας ως βασική αιτία την αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, ήταν κρίσιμο για να υπάρχει ετοιμότητα στις Οργανώσεις του Κόμματος στα νησιά στη συγκεκριμένη φάση. Για να επεξεργαστούν άμεσα οι μορφές και τα συνθήματα που συσπείρωσαν ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και υποχρέωσαν τις άλλες δυνάμεις σε ελιγμούς.
Αυτή η ετοιμότητα δεν ήταν πάντα δεδομένη. Διαμορφώθηκε, όπως και η αναβαθμισμένη εμπιστοσύνη που εκφράστηκε απέναντι στο Κόμμα το Φλεβάρη του '20, με μια βασανιστική δουλειά που προηγήθηκε. Μια προσπάθεια να διαμορφωθεί κριτήριο σε ένα τμήμα κόσμου, δίνοντας τη μεγάλη εικόνα της κατάστασης στην περιοχή, τι είναι και γιατί ευθύνονται για τον διπλό εγκλωβισμό η Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, ο Κανονισμός του Δουβλίνου, γιατί είναι συνυπεύθυνες όλες οι κυβερνήσεις που η χώρα μας συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα στα πολεμικά επεισόδια των προηγούμενων χρόνων, και προετοιμάζει τη στήριξή της για τα επόμενα, γιατί δεν μπορούν να εμφανίζονται ως προστάτες των λαών αυτοί που με την πολιτική τους, τους ξεριζώνουν από τις πατρίδες τους.
Σήμερα, σωστά ιεραρχείται στην προπαγάνδα μας το σύνθημα «Οχι στα στρατόπεδα πολύμηνου εγκλωβισμού. Οχι στις φυλακές της ΕΕ. Απεγκλωβισμός τώρα». Είναι όμως απαραίτητο να κατανοείται το Προσφυγικό στην εξέλιξή του, ότι έχουμε περάσει σε νέα φάση, που το Προσφυγικό δεν είναι απλά «αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων» - βεβαίως είναι και τέτοιο. Εχει όμως μετατραπεί και σε «μέσο» στα χέρια αστικών τάξεων, της ΕΕ και της τουρκικής αστικής τάξης για τις συνολικές τους διαπραγματεύσεις και επιδιώξεις που αφορούν και τις παραβιάσεις και τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Αν δεν κατανοούνται αυτές οι εξελίξεις, θα μοιάζει σα να υπάρχει «αποκλιμάκωση» αφού τον τελευταίο χρόνο έχουν μειωθεί οι προσφυγικές ροές προς την Ελλάδα κατά 80% σε σχέση με το '19.
`Η αντίστοιχα, είναι αναγκαίο να κατανοείται ότι η κυρίαρχη κοσμοπολίτικη γραμμή της αστικής τάξης για συνδιαχείριση στο Αιγαίο, για διαχείριση του Προσφυγικού εντός των πλαισίων και των συμφωνιών δεν αναιρεί, αλλά συνυπάρχει με τον αστικό εθνικισμό που αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως «ασύμμετρη απειλή» και στηρίζει πιο ανοιχτά την καταστολή στα σύνορα. Αν δεν κατανοούμε αυτό, δεν θα μπορούμε να εξηγούμε και τη διαπάλη που υπάρχει ανάμεσα σε ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης. Για παράδειγμα, σήμερα, τη στιγμή που η γραμμή της κυβέρνησης είναι «κλειστές δομές», βγαίνει μερίδα του εφοπλιστικού κεφαλαίου στη Χίο και λέει «αν φτιάξετε τη δομή στο Θόλος, τα μαζεύω και φεύγω από τη μαρίνα Χίου» (όπου διατηρεί επισκευαστική μονάδα σκαφών). `Η ανάλογα, θα δυσκολευόμαστε να ερμηνεύουμε το πώς αυτή η διαπάλη επιδρά στη συνείδηση του κόσμου, άρα και πώς πρέπει να παρέμβουμε και θα αντιμετωπίζουμε τον ίδιο άνθρωπο ως «αφελή» τη μια στιγμή που αναζητεί τη λύση στις συνθήκες και τα δικαστήρια και την άλλη ως «εθνικιστή» που αποδέχεται τα περί «σχεδίου ισλαμοποίησης».
Το σύνθημα, επομένως, που επιλέγουμε σε κάθε φάση, το πλαίσιο αιτημάτων που διαμορφώνουμε, όσο απαραίτητο κι αν είναι, δεν είναι πανάκεια για να θεωρούμε ότι ξεμπερδέψαμε αν απλά το μεταφέρουμε από ανακοίνωση σε ανακοίνωση. Δεν είναι σε αντιπαράθεση με την ολοκληρωμένη συζήτηση που πρέπει να γίνεται για να προετοιμάζει δυνάμεις, να διαμορφώνει κριτήριο και αντανακλαστικά σε μια πολύ ρευστή κατάσταση ώστε να μη χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας όταν φαινομενικά υπάρχει «αποκλιμάκωση», ή μπροστά σε μια εξέλιξη ή κίνηση κόσμου. Με αυτήν την έννοια, η κλιμάκωση δεν είναι πάντα φραστική. Είναι όμως κλιμάκωση να καλλιεργούμε σε περισσότερους αμφισβήτηση απέναντι στην κυβέρνηση που το Φλεβάρη ήταν γιατί «ήθελε να μετατρέψει τα νησιά σε φυλακές», αλλά σήμερα το σύνθημα αυτό δεν αρκεί αφού μοιάζει να «υλοποιεί σχέδιο αποσυμφόρησης» και ενισχύεται αντικειμενικά το έδαφος να πιάνει περισσότερο η προπαγάνδα ότι τα κλειστά κέντρα θα «ενισχύσουν το αίσθημα ασφάλειας», «θα κρατήσουν τις ροές σε χαμηλά επίπεδα». Χρειάζεται να αναδεικνύεται η ευθύνη της κυβέρνησης - όπως και της προηγούμενης του ΣΥΡΙΖΑ - που για λογαριασμό της αστικής τάξης μάς σέρνει στα επικίνδυνα παζάρια που γίνονται στην περιοχή, αναβαθμίζοντας τις σχέσεις με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, ακόμα και παραχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα. Που ο μεν ΣΥΡΙΖΑ έφερε τις ΝΑΤΟικές αρμάδες στο Αιγαίο με πρόσχημα τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, η δε ΝΔ ενισχύει σήμερα τις δυνάμεις της Frontex στα σύνορα. Για να φυλάνε στην πραγματικότητα τα σύνορα της ΕΕ αφού αποδεδειγμένα το Αιγαίο αντιμετωπίζεται ως «ενιαίος επιχειρησιακός χώρος» και η χώρα συνολικά ως χώρος επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ. Γιατί, επομένως, δεν μπορούν να είναι εγγυητές της ειρήνης και της ασφάλειας ούτε και να εμφανίζονται ως σωτήρες απέναντι στα προβλήματα που αντικειμενικά δημιουργεί ο εγκλωβισμός στους ντόπιους και στους ίδιους τους πρόσφυγες.
Στέλλα Δήμου
Μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, επικεφαλής της Επιτροπής Αιγαίου του ΚΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου