Αρχικά θα ήθελα να πω ότι συμφωνώ με τις Θέσεις του Συνεδρίου συνολικά. Το ύφος του κειμένου είναι «γρήγορο» και «επιθετικό», υποθέτω για να δώσει το έναυσμα για συζήτηση και βελτίωση πάνω σε αυτά τα ζητήματα.
Μελετώντας τις Θέσεις θα τοποθετηθώ στα εξής: Τρόπος λειτουργίας από άποψης περιεχομένου συζήτησης στην ΚΟΒ, παρέμβαση στο κίνημα, συνδικάτο. Σε αρκετά σημεία της δουλειάς μας αντικατοπτρίζονται οι θέσεις του Κόμματος. Ενα βασικό κομμάτι είναι πώς κάθε φορά η επεξεργασία της συζήτησης στη Γενική Συνέλευση της ΚΟΒ θα ενισχύει την ιδεολογική και πολιτική αφομοίωση όλων μας, και ειδικά των νέων συντρόφων. Ενώ σαν Κομματική Οργάνωση έχουμε ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό να συζητάμε σαν να είμαστε το σωματείο, ή μόνο γι' αυτό, η συζήτηση πρέπει να γίνεται καλύτερα σε σχέση με τον χώρο δράσης μας από τη σκοπιά αυτού που λένε οι θέσεις, του Προγράμματος και των επεξεργασιών μας. Βγάζοντας μόνο συμπεράσματα από τη μία ή την άλλη κινητοποίηση ή παρέμβαση και την οργάνωση της επόμενης, η κουβέντα θα περιστρέφεται είτε γύρω από το αν κάναμε ή δεν κάναμε, ή γύρω από το ποιοι συμμετείχαν και ποιοι όχι. Βεβαίως και αυτό που θέλουμε είναι η διεύρυνση δυνάμεων και οργάνωσης των εργαζομένων του χώρου στο σωματείο, αλλά πρέπει να επεξεργαστούμε πιο ολοκληρωμένα πλευρές ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης, αλλά και μετά, στις εκτιμήσεις μας. Είναι σε εξέλιξη μια προσπάθεια συζήτησης για τους τομείς που ιεραρχούμε, η οποία πρέπει να βαθύνει. Αυτήν τη στιγμή, σύμφωνα με αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ, ουσιαστικά ο χώρος του Επισιτισμού, που έχει συγκέντρωση εργαζομένων και γιγαντώνεται, είναι τα ξενοδοχεία. Δεν έχουμε καλή εκτίμηση και εικόνα από το τι συμβαίνει, επειδή είναι κλειστά αυτήν τη στιγμή, και με δεδομένη την κατάσταση παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Στο άλλο κομμάτι όμως, όπου υπάρχει έντονος κατακερματισμός, όπως είναι τα διάφορα καταστήματα εστίασης, καφέ και εστιατόρια, φαίνεται το εξής: Καταρχάς δεν υπάρχει σε κάποιο από αυτά σύνδεση με αυτό που λένε οι Θέσεις, τη βιομηχανία, από την άποψη του να είναι ένας εργοδότης με εργοστάσιο τροφίμων και να έχει και καταστήματα για εμπορική εκμετάλλευση. Υπάρχουν τέτοιοι, αλλά όχι με ενδοκλαδική σύνδεση. Αυτό που φαίνεται έντονα, ιδιαίτερα στην καραντίνα, είναι ότι η τάση συγκέντρωσης αφορά τα μικρά επισιτιστικά στο κομμάτι της διανομής (delivery). Αυτό θα επεκταθεί, για λόγους μείωσης εργατικού κόστους των εργοδοτών και γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν αλλιώς. Αυτό που επίσης φαίνεται είναι ότι αυτό το κομμάτι αποτελεί πεδίο κερδοφορίας για διάφορες τέτοιες εταιρείες ή εργολαβικά γραφεία, λόγω αλλαγής των ρυθμών ζωής, συνθηκών εργασίας κ.λπ. Με το υπόλοιπο κομμάτι όμως τι γίνεται; Η φυσική παρουσία των καταστημάτων υφίσταται με εργαζόμενους από 2 έως και πάνω από 20 στην πλειοψηφία τους, και σε πολλές περιπτώσεις να δουλεύουν και οι ίδιοι οι εργοδότες. Τα γενικά χαρακτηριστικά αυτών των εργαζομένων είναι καταρχάς η μεγάλη κινητικότητα που γενικά υπάρχει στον κλάδο, γιατί οι εργασιακές σχέσεις και η φύση της δουλειάς είναι τέτοια που δεν χρειάζεται εξειδίκευση σε κάτι και ευνοούνται οι ελαστικές σχέσεις, και πολλές φορές μάλιστα επιδιώκονται κιόλας από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Δουλεύει κατά κύριο λόγο νεολαία, φοιτητές και από Κατάρτιση, προφανώς με λειψή πείρα από συνδικαλιστική δράση και οργάνωση, για τους λόγους που έχουμε αναφέρει πολλές φορές και λένε και οι Θέσεις.
Από την πλευρά των επεξεργασιών χρειάζεται να αφομοιωθούν και τα ζητήματα που μπαίνουν στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τους ΕΒΕ, ώστε να μπορούμε να ξέρουμε πώς θα παρεμβαίνουμε κι εμείς σε αυτούς, στο πλαίσιο της Συμμαχίας, αλλά κυρίως για να σπάμε την αυταπάτη πολλών εργαζομένων ότι «να, αν δεν έχει αυτός δουλειά δεν έχουμε κι εμείς», «να πάει καλά το μαγαζί για να δουλεύουμε κι εμείς», αντίληψη που εκφράζεται κατά κόρον ειδικά τώρα, με τις αναστολές εργασίας. Επιχείρημα που εννοείται αξιοποιεί και η εργοδοσία προς όφελός της. Σωστά βάλαμε το σύνθημα «Ενα είναι σίγουρο, χωρίς εμάς δεν θα λειτουργούσαν τα μαγαζιά», αλλά πώς το καταλαβαίνουμε; Μόνο ότι ας πούμε δεν βγαίνουν τα πόστα από ένα και δύο άτομα, ή από την πλευρά του ποιος έχει ιδιοκτησία και εκμεταλλεύεται εργατική δύναμη;
Επίσης οι περισσότεροι, για τον λόγο αυτό, ότι δηλαδή έχουν μαγαζί, νομίζουν ότι έχουν αντίθετα συμφέροντα με τους εργαζόμενούς τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι η μεριά τους είναι με την εργατική τάξη και αυτό είναι αντικειμενικό. Δεν είναι δουλειά μας ως εργατικής ΚΟΒ να τους πείσουμε πού και πώς να συσπειρωθούν, όμως πρέπει να συμβάλουμε. Γιατί πολλοί από αυτούς ή ήταν ή θα καταλήξουν μισθωτοί εργαζόμενοι, έτσι όπως φαίνεται. Οι αυταπάτες ότι «δεν έχω αφεντικό στο κεφάλι μου» πρέπει να σπάνε με την πολιτική μας παρέμβαση, γιατί δεν ισχύει. Αρα πρέπει να μελετήσουμε αυτές τις πλευρές και σε επίπεδο σωματείου να μπορούμε να παρέμβουμε μαζί με την αγωνιστική συσπείρωση στους ΕΒΕ. Πρέπει να δούμε καλύτερα πώς έρχεται εικόνα από τους χώρους δουλειάς. Αλλά να εξηγήσουμε τι σημαίνει «φέρνω εικόνα». Πολλές φορές χάνεται, παραβλέπεται ή υπερτονίζονται λεπτομέρειες που δεν βοηθάνε να βγει συμπέρασμα ή να οργανωθεί η παρέμβαση. Είναι λογικό ότι οι περισσότεροι που το τελευταίο διάστημα συσπειρώθηκαν πάνω στο πρόβλημα στη δουλειά προσέγγισαν και γράφτηκαν στο σωματείο. Δεν δίνεται με όλους καλή συνέχεια και γι' αυτό, όσο εξαρτάται από εμάς, πρέπει να προσέξουμε. Να ανοίγει η συζήτηση, στο ΔΣ και μαζί τους, πιο έντονα πολιτικά. Ομως δεν λύνονται όλα εκεί και επίσης θέλει καλύτερη επεξεργασία με τον καθέναν που καλούμε σε όποια δράση αποφασίζουμε μπροστά στις ευθύνες του, στη συμμετοχή του. Να μην τους αντικαθιστούμε, γιατί έτσι εντείνουμε τη λογική της ανάθεσης. Ναι, το σωματείο και η διοίκησή του έχουν λόγο στις διάφορες υπηρεσίες, στα δικαστήρια, αλλά η πάλη και η οργάνωση τους θέλουν όλους. Είναι δύσκολο και χρονοβόρο κάτω από το βάρος τού να βγει η δουλειά, αλλά πρέπει να αναλάβει η ΚΟΒ να το κάνει, αλλιώς θα εγκαταλείπουν ή θα υποχωρούν πιο εύκολα.
Αθανασία Αγγελάκη
Μέλος του Γραφείου της ΚΟΒ Επισιτισμού Λάρισας του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου