Ηδη εδώ και πολύ καιρό οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις δείχνουν καθαρά για το πού μας οδηγεί το μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Ο διεθνής ανταγωνισμός αντίπαλων συνασπισμών ιμπεριαλιστικών χωρών είναι αδυσώπητος, προσπαθούν να καταργήσουν τις γεωπολιτικές ισορροπίες με την προσδοκία να μεταβάλουν την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς και να δημιουργήσουν: Περαιτέρω κοινωνικές ανισότητες, διατροφική κρίση, εκπαιδευτική και υγειονομική απορρύθμιση, πολέμους, μετακίνηση πληθυσμών και κλιματική αλλαγή.
Εν τω μεταξύ ολοένα και πιο διακριτοί γίνονται οι δυο δρόμοι ανάπτυξης της κοινωνίας και βάζουν μπροστά στο λαό το πραγματικό δίλημμα. Με τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τον φασισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την καταστολή, τη διαφθορά, την αρπακτή, την ατιμωρησία, τη σαπίλα, την ρεμούλα, την εγκληματικότητα, την πορνεία, τα ναρκωτικά και τους πολέμους ή με το Αντιμονοπωλιακό, Αντικαπιταλιστικό, Σοσιαλιστικό Μέτωπο Πάλης (ΑΑΣΜΠ), για τον Σοσιαλισμό, την ασφάλεια της ζωής και την ευημερία όλου του λαού. Στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, δεν υπάρχουν ενδιάμεσα «δημοκρατικά» στάδια και «μεταρρυθμίσεις» και «δημοκρατικά» πολιτικά μέτωπα στην κορφή, παρά μόνο στη λαϊκή βάση, ανεξάρτητα το τι πιστεύει πολιτικά ο εργαζόμενος. Ηδη αυτά είναι ξεπερασμένα από καιρό, αφού έχουν αφαιρέσει πλέον όλες τις μεταρρυθμίσεις που αφορούν τις εργατικές κατακτήσεις του 20ού αιώνα.
Το δίλημμα που έμπαινε παλαιά: «Μεταρρυθμίσεις ή Επανάσταση», υπάρχει σήμερα μόνο το ΑΑΣΜΠ. Σε συνθήκες Ιμπεριαλισμού, η εξουσία είναι του Κεφαλαίου, είτε θα ανατραπεί και θα γίνει εξουσία της Εργατικής Τάξης. Η εξουσία είναι πάντα εξουσία μιας τάξης. Ενδιάμεση κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχει. Διαφορετικά υπάρχει πισωγύρισμα, ενσωμάτωση στο σύστημα. Το πρώτιστο καθήκον του Εργατικού Ταξικού Κινήματος είναι να βοηθήσει σε αυτή τη φάση να σπάσει την ταξική συνεργασία κεφαλαίου - εργασίας και να αλλάξει το συσχετισμό δυνάμεων υπέρ των ταξικών δυνάμεων. Αυτή η διαδικασία θα βοηθήσει στην ανάπτυξη του Σοσιαλιστικού Μετώπου Πάλης.
Επομένως, άλλο πράγμα είναι να απευθύνεσαι στα πιο οργανωμένα τμήματα της Ε.Τ.Κ. και των συμμάχων της, να αντλείς δυνάμεις από την πολιτική εμπειρία των αγώνων τους για να αυξήσεις την επιρροή σου στο λαό και άλλο είναι να κάνεις αναγκαιότητα το ΑΑΔΜ-Π και να ζητάς να το επανδρώσουν προσωπικότητες, πολιτικά και κοινωνικά κινήματα που ουσιαστικά αναιρούν την αυτοτέλειά σου, τον πρωτοπόρο ρόλο σου και ακυρώνουν την πάλη για το σοσιαλισμό.
Αντικειμενική ανάγκη σε αυτές τις συνθήκες του ιμπεριαλισμού και της σκλήρυνσης της οικονομικοκοινωνικοπολιτικής, είναι να αναπτυχθούν τα χαρακτηριστικά του Επαναστατικού Μαρξιστικού - Λενινιστικού ΚΚ Νέου Τύπου και να αναδειχθεί η επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, ως η μόνη απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Κάθε μείωση του ρόλου, κάθε απομάκρυνση απ' αυτό, σημαίνει δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας.
Σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης και αντιπαράθεσης με τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό, δεν μπορεί να γίνεται αυστηρός διαχωρισμός της οικονομικής από την πολιτική διεκδίκηση της Ε.Τ. Είναι σωστό ότι οι οικονομικοί αγώνες αφορούν όλους τους εργαζόμενους, ενώ η πολιτική όλο τον λαό, που έχει διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα από αυτά της Ε.Τ. Ομως, σε περίοδο βαθέματος της κρίσης, που η πολιτική των εκμεταλλευτών εξαφανίζει ολόκληρα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα των ΕΒΕ και Αγροτών, που τους μετασχηματίζει σε εργάτες, υπαλλήλους και ανέργους και εξαθλιώνει ευρύτερα στρώματα του λαού πέρα από την Ε.Τ., παίρνοντας όλες τις κατακτήσεις του 20ού αιώνα πίσω, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικοί αγώνες για το Σοσιαλισμό.
Η σοσιαλιστική προοπτική δεν πρέπει να ακυρώνεται μέσα από τα πεδία πάλης: Του κοινοβουλίου, της παράταξης, τα αναλογικά αντιπροσωπευτικά προεδρεία και την τακτική των ομόφωνων αποφάσεων στα όργανα των «Δημοκρατικών Μετώπων Πάλης».
Μεγάλη πολιτική σημασία έχει η ανάδειξη των θεμάτων αρχών και τακτικής, που δίνεται η προτεραιότητα στα ιδεολογικοπολιτικά πεδία της ταξικής πάλης, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπεται κανένα; Στο κοινοβούλιο ή στο Εργατικό Ταξικό Κίνημα, στη συνοικία - γειτονιά ή στον εργασιακό χώρο, στην παράταξη ή στο σωματείο;
Το κόμμα πρέπει να αποφεύγει τα ενδιάμεσα καθοδηγητικά όργανα, όπως είναι η συνδικαλιστική παράταξη, γιατί δημιουργεί χρονοβόρες διαδικασίες μέσα από τη διεύθυνση της ιεραρχικής καθοδήγησης «Συλλογική Ηγεσία--Κόμμα-Εργατική Τάξη--Λαός», μακραίνει το δρόμο της ταξικής πολιτικής συνείδησης των εργαζομένων και εμποδίζει τις γρήγορες αποφάσεις για την ανάπτυξη της οργανωμένης μαζικής πάλης. Η παράταξη λειτουργεί σαν τροχοπέδη κάθετα και οριζόντια στην διαλεκτική διεύθυνση της καθοδηγητικής ιεραρχίας. Δημιουργούνται προβλήματα προσωπικής διαπλοκής και καθοδήγησης, λόγω της ύπαρξης όλης της κομματικής και συνδικαλιστικής ιεραρχίας στη λειτουργία και στη δράση της και εμφανίζεται το πρόβλημα, ποιος θα καθοδηγήσει ποιον. Σε περίπτωση κρίσης εύκολα αυτονομείται και επιβαρύνει με λειτουργικά έξοδα την ύπαρξή της. Το κενό της παράταξης στον εργασιακό χώρο θα καλύψουν η Εργατική Κομματική Αχτίδα και η ΚΟΒ, καθώς και το ΠΑΜΕ.
Οι κομμουνιστές έχουν τα ίδια ταξικά συμφέροντα με τα μέλη του ΕΤΚ, είναι σάρκα εκ της σαρκός τους, δεν πρέπει μέσα σ' αυτές τις συνθήκες του άγριου μονοπωλιακού καπιταλισμού να κρύβουν το πρόσωπό τους και να καλύπτονται μέσω της όποιας παράταξης. Ετσι πάντα θα υστερεί η ιδεολογικοπολιτική σοσιαλιστική ωρίμανση των εργαζομένων. Η παράταξη συμφέρει να υπάρχει μόνο στα αστικά κόμματα, που εξυπηρετούν ξένα προς την Ε.Τ. συμφέροντα, γιατί μέσω αυτής αποπροσανατολίζονται οι εργαζόμενοι, ώστε να μη βλέπουν καθαρά τον ταξικό τους εχθρό, που είναι το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Οι ταξικές δυνάμεις στο όνομα της συνεργασίας για αντιπροσωπευτικό προεδρείο στο συνδικάτο βάζουν νερό στο κρασί τους. Δεν μπορεί να λέμε από τη μια επίθεση στη συμβιβασμένη εργοδοτική ή κυβερνητική συνδικαλιστική ηγεσία και από την άλλη να «συνεργαζόμαστε» μέσα στα προεδρεία σε βάρος των συμφερόντων της Ε.Τ. Ετσι εισπράττουμε τις αποτυχίες του συνδικάτου σαν «συνένοχοι». Αυτή η αντιφατική τακτική δε βοηθάει στη συνειδητοποίηση των εργαζομένων και θα πρέπει να βρεθεί άλλη λύση αντιμετώπισης του προβλήματος (όπου είναι ευνοϊκές οι συνθήκες). Μια από αυτές είναι η δημιουργία άλλου σωματείου ή ΓΣΕΕ με ταξικό προσανατολισμό, όπως έγινε με τους συνταξιούχους της ΔΕΗ με την ίδρυση σωματείου με την επωνυμία: «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΔΕΗ (ΠΑ.Σ.Α.Σ./ΔΕΗ)».
Πρέπει να εμποδιστεί με κάθε τρόπο η εικονική πόλωση μεταξύ των αστικών κομμάτων (προκειμένου να συσπειρώσουν οπαδούς), που δεν έχει καμιά ουσιαστική σχέση με την πολιτική ταξική πόλωση συμφερόντων. Να διαφανεί ξεκάθαρα η διαχωριστική ταξική πολιτική γραμμή, αφενός μεταξύ των αστικών κομμάτων και αφετέρου του ΚΚΕ, του Ε.Τ.Κ. και των συμμάχων της και να αναδειχθεί η ισχύς του ταξικού πολιτικού συνθήματος, 6 κόμματα δύο πολιτικές. Το Κ.Κ.Ε. για να εδραιώσει την ιδεολογική, υλική, οργανωτική ενότητά του και την πρακτική δράση όλων των κομματικών μελών, πρέπει να ξεπεράσει τις εσωτερικές υπαρκτές αδυναμίες και δυσκολίες του και να αποκτήσει σ' όλη την ιεραρχική δομή του τα πραγματικά χαρακτηριστικά του Επαναστατικού Μ-Λ Κομμουνιστικού Κόμματους Νέου Τύπου.
Κώστας Χάρης
Μέλος της ΚΟΒ Βότση Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου