Το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας διεξάγεται σε μια περίοδο όπου αναδείχθηκαν δυνατότητες για προσαρμογή της δράσης μας σε ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Ταυτόχρονα, όμως, φάνηκαν οι αδυναμίες και οι ελλείψεις που δεν αντιμετωπίστηκαν το διάστημα που μεσολάβησε από το 20ό Συνέδριο. Από τη μια, είναι αξιοθαύμαστη η πρωτοβουλία, η προσαρμοστικότητα, η επινοητικότητα και η ετοιμότητα που έδειξαν στελέχη, μέλη και Οργανώσεις και, από την άλλη, οι απαιτήσεις των καιρών είναι τόσο μεγάλες και πολύπλοκες που δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε.
Ενώ έχει επισημανθεί πολύ σωστά ότι το Κόμμα διανύει μια από τις δυσκολότερες περιόδους της Ιστορίας του, το γεγονός αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό σε όλη την κλίμακα της Οργάνωσης. Δεν έχει αφομοιωθεί τι σημαίνει να φουντώνουν τα προβλήματα, να βαθαίνει η εκμετάλλευση, τα όρια του συστήματος να φαίνονται με τον πιο τραγικό τρόπο και το εργατικό κίνημα να μην είναι μαζικό, να είναι διαλυμένο, αδύναμο. Είναι φανερός ο κίνδυνος της απογοήτευσης, της αποστράτευσης σε αυτές τις συνθήκες. Γι' αυτό συναντάμε στον κλάδο ανθρώπους απελπισμένους, που αναπολούν περιόδους ανάτασης του κινήματος ή, το χειρότερο, κατηγορούν το Κόμμα σαν να είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη η κατάσταση του λαϊκού κινήματος.
Από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος να υπερεκτιμώνται κάποια ξεσπάσματα με αποπροσανατολιστικό περιεχόμενο, να δεχόμαστε πίεση από την επαναστατική ρητορεία του οπορτουνισμού που είναι έτοιμος να βαφτίσει επαναστατική πράξη οποιαδήποτε «αυθόρμητη» και «ανέξοδη» αντίδραση, που μπορεί να κινείται ακόμα και σε αντιδραστική κατεύθυνση.
Ωστόσο, παρά τις αδυναμίες μας, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, αναγνωρίζουμε ότι το Κόμμα κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση περισσότερου κόσμου, παλεύει κόντρα στον καλυμμένο και απροκάλυπτο αντικομμουνισμό και κάνει βήματα στην οργάνωση του κινήματος σε όλους τους χώρους. Η προβολή του ζητήματος των σύγχρονων αναγκών, ακόμα κι αν δεν γίνεται ομοιόμορφα και πετυχημένα παντού, η επεξεργασία πλαισίων που πατούν στις σημερινές δυνατότητες και δίνουν την προοπτική, βοηθάει περισσότερο κόσμο να βλέπει πιο ρεαλιστική την πρότασή μας.
Για τον λόγο αυτόν είναι πιο εύκολο να πετύχουμε συμφωνία με περισσότερο κόσμο, τα αιτήματά μας επικρατούν πιο εύκολα, ακόμα και σε χώρους που δεν έχουμε πολλές δυνάμεις. Τώρα να μας απασχολήσει πώς θα αξιοποιηθεί αυτή η συμφωνία, πώς θα δεθεί κόσμος με την πολιτική μας, όχι προσωρινά και μόνο μπροστά στο πρόβλημά του, αλλά σε βάθος χρόνου και με διάθεση συστράτευσης και προσφοράς. Είναι ορατός ο κίνδυνος να γίνουν βήματα προς τα πίσω στη συνείδηση αυτού του κόσμου. Ιδιαίτερα στον κλάδο μας υπάρχει μεγάλη πίεση και από τους οπορτουνιστές, που εχθρεύονται το Κόμμα και τις επαναστατικές ιδέες.
Ενώ, γενικά, έχουμε κάνει πολλά βήματα στην αυτοτελή δουλειά του Κόμματος, που φάνηκε πόσο αναγκαία είναι στην περίοδο της πανδημίας, υπάρχουν ακόμα κατάλοιπα διαχωρισμού της συνδικαλιστικής από την κομματική δουλειά. Χωρίς να είναι κυρίαρχες, υπάρχουν αντιλήψεις ότι δεν είναι όλοι για όλα, ότι σε άλλους απευθυνόμαστε για το συνδικάτο και σε άλλους μιλάμε «κομματικά». Μόνοι μας βάζουμε τελικά εμπόδια και αποκλείουμε συναδέλφους, γονείς και μαθητές από την επαφή με την ιδεολογία μας. Μόνοι μας βάζουμε ταμπέλες και δεν απλώνουμε τη δουλειά μας. Εχει να κάνει η στάση μας αυτή με ιδεολογικά κενά δικά μας που πρέπει να καλύψουμε και όχι με αυτό που «πιάνει» στον κόσμο.
Σε κάθε βήμα μας, στα σχολεία, στο σωματείο, στη γειτονιά, φαίνονται τα κενά που δημιουργούνται από την επιφανειακή επαφή με την πολιτική μας, τις επεξεργασίες και τα θεωρητικά κείμενα. Οταν δεν μπορούμε να αυξήσουμε την πολιτική επιρροή μας, να απαντήσουμε στις επιθέσεις, να αντιμετωπίσουμε σημάδια υποχώρησης μέσα στο Κόμμα, φαίνεται η ανάγκη για ιδεολογική ενίσχυση. Δεν υπάρχει δικαιολογία για την ημιμάθεια, την υποτίμηση του διαβάσματος, την ελλιπή προετοιμασία για τη δουλειά στο συνδικάτο, στην ΚΟΒ, στα κομματικά Οργανα. Η άνοδος του ιδεολογικού επιπέδου θα εξασφαλίσει την ουσιαστική συμφωνία με τις αποφάσεις και θα ενισχύσει τη συλλογικότητα στη δράση.
Στην Εκπαίδευση επιταχύνεται η εναρμόνιση των εκπαιδευτικών δομών στις ανάγκες του κεφαλαίου. Το γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει τις δικές της προτεραιότητες εκφράζει με το δικό της τρόπο τις προθέσεις της και επιδιώκει με δικούς της όρους τη συναίνεση του λαού, δεν σημαίνει πως άλλαξε η στρατηγική της αστικής τάξης ή η πολιτική της στην Εκπαίδευση. Να συνεχίσουμε με επιμονή την ανάδειξη της σχέσης οικονομίας / Παιδείας. Να απαντήσουμε και μέσα στις Οργανώσεις στα διάφορα οπορτουνιστικά ιδεολογήματα περί «παιδαγωγικής ελευθερίας», για αλλαγή της κοινωνίας μέσα από την Παιδεία, για δημιουργία (και όχι ενίσχυση) των ανισοτήτων στην Εκπαίδευση λόγω της τηλεκπαίδευσης. Πρόκειται για απόψεις επικίνδυνες, που αντιστρέφουν την πραγματικότητα και ανοίγουν τον δρόμο στα σχέδια της αστικής τάξης.
Σημαντική βελτίωση έχει η δουλειά μας στη νεολαία, στους μαθητές, στις μικρές ηλικίες, αλλά υπάρχει ακόμα σε κάποιους η αντίληψη ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνουμε σε μικρά παιδιά, επειδή δεν καταλαβαίνουν ή ότι δεν είναι σωστό να επηρεάζουμε τους μαθητές μας. Ο αντίπαλος, όμως, είναι αμείλικτος, εφευρετικός και αποφασισμένος να υποτάξει από νωρίς τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Οι κομμουνιστές δεν μπορούν να μείνουν αδρανείς σε αυτό το έγκλημα. Ο ρόλος του δασκάλου είναι σημαντικός. Αυτό φάνηκε και στις κινητοποιήσεις των μαθητών, όπου η παρέμβαση των εκπαιδευτικών βοήθησε να αλλάξουν τα αιτήματα των καταλήψεων, να συσπειρωθούν γύρω από τις δυνάμεις μας νέοι μαθητές και να οργανωθούν αρκετοί από αυτούς στην ΚΝΕ.
Τώρα πια η δουλειά μας στους μαθητές πρέπει να πάρει άλλα, ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι πολύ σημαντική η πείρα από τη συνεργασία εδαφικών Οργανώσεων με τις Οργανώσεις των εκπαιδευτικών, μπροστά στις κινητοποιήσεις των μαθητών το τελευταίο διάστημα, αλλά και για να πετύχουμε μια πιο ολοκληρωμένη παρέμβαση στα ΕΠΑΛ. Η ενίσχυση της ιδεολογικής δουλειάς στις μαθητικές Οργανώσεις, η στρατολογία περισσότερων μαθητών, η οικοδόμηση νέων Οργανώσεων είναι κύριο καθήκον των κομματικών δυνάμεων, κυρίως των εκπαιδευτικών. Στη δημιουργία και τη λειτουργία πυρήνων στα σχολεία, στη σύνδεση των ΕΠΑΛ και των άλλων δομών Τεχνικής Εκπαίδευσης με τα εργατικά σωματεία, στην ανάδειξη νέων πρωτοπόρων μαθητών και σπουδαστών βασικό ρόλο παίζουν οι εκπαιδευτικοί.
Σίσσυ Πολυκάρπου
Μέλος της ΤΕ Εκπαιδευτικών Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου