Καταρχάς συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το Συνέδριο. Θέλω να προσθέσω κάτι σχετικά με το ζήτημα των γυναικών μεταναστριών.
Οπως γνωρίζουμε, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα στη δουλειά, στο σπίτι (φροντίδα των παιδιών) και στην κοινωνία. Αυτή την περίοδο έχει ανοίξει μεγάλη κουβέντα και για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Οπότε πρέπει και εμείς να αναφερθούμε πιο πολύ στο θέμα, για να αναδείξουμε τις αιτίες που γεννούν αυτά τα φαινόμενα, για να αποδείξουμε ότι μόνη λύση για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα είναι η πάλη για τον σοσιαλισμό.
Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο οξύνεται λόγω του καπιταλισμού. Ειδικά οι μετανάστριες μέσα στη δουλειά αντιμετωπίζουν σεξουαλική παρενόχληση (ακόμα και σεξουαλική εκμετάλλευση) και φοβούνται να μιλήσουν λόγω της νοοτροπίας που προκύπτει από τη θρησκεία τους.
Θα ήταν σημαντικό να αναφερθούμε σε κάποια ζητήματα πιο εξειδικευμένα. Πολλές γυναίκες μετανάστριες στην Ελλάδα προέρχονται από (μουσουλμανικές κ.ά.) χώρες, όπου ακόμα και βασικές ελευθερίες για τις γυναίκες θεωρούνται πολυτέλειες. Αυτές οι γυναίκες έχουν διαφορετικές νοοτροπίες και διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο. Για αυτόν τον λόγο, όπως γράφει στο πρώτο κείμενο των Θέσεων, το διάβασμα μπορεί να τις βοηθήσει. Ομως αν δεν γνωρίζουν καλά τα Ελληνικά, πώς μπορούν να βελτιωθούν; Πρέπει να τις προσεγγίσουμε με τα σωματεία σε κάθε χώρο, για να επικοινωνήσουμε μαζί τους, να μάθουμε τα προβλήματά τους, να τους ενημερώσουμε τα δικαιώματά τους, αλλά και να αναδείξουμε τη σημασία της κινητοποίησης. Πρέπει να τις προσεγγίσουμε εξειδικευμένα χωρίς να τις προσβάλλουμε (για το θέμα της θρησκείας).
Οπως παρατηρούμε ειδικά στις ισλαμικές χώρες, σύμφωνα με την κουλτούρα, οι γυναίκες βρίσκονται στις κατώτερες θέσεις και είναι υπεύθυνες για τη φροντίδα των παιδιών και δουλεύουν εκτός σπιτιού μόνο για να βοηθήσουν τους άνδρες τους, αν αυτοί τους δώσουν άδεια. Δουλεύουν γενικά στα σπίτια (καθαρίστριες κ.λπ.), είναι ανασφάλιστες και εξαρτημένες (ακόμα και αν δεν το θέλουν) από την άδεια παραμονής του άνδρα τους, εάν υπάρχει, και αντιμετωπίζουν και την ενδοοικογενειακή βία. Σύμφωνα με τη θρησκεία, ο άντρας έχει δικαίωμα να χτυπήσει τη γυναίκα επειδή είναι το αφεντικό του σπιτιού και η γυναίκα πρέπει να μείνει σιωπηλή από σεβασμό. Ετσι μαθαίνουν να μη μιλάνε οι γυναίκες.
Στη δουλειά, οι εργοδότες τις αναγκάζουν να συνεχίζουν να δουλεύουν ανασφάλιστες, για να κερδίζουν περισσότερα. Δεν μπορούν να φύγουν από το σπίτι τους, επειδή μένουν σε μια ξένη χώρα, δεν έχουν αλλού να καταφύγουν και δεν έχουν δύναμη να ζήσουν χωρίς έναν άνδρα, για οικονομικούς λόγους. Για αυτόν τον λόγο πρέπει να προσεγγίσουμε αυτές τις γυναίκες, να απαντήσουμε στα ιδεολογήματα του «δήθεν» φεμινισμού και να αναδείξουμε τον δρόμο που χτίζει ο αγώνας μέσα από τις γραμμές της ΟΓΕ, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.
Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι κι εγώ ήρθα στην Ελλάδα ως μετανάστρια και νόμιζα ότι ο φεμινισμός είναι ο σωστός δρόμος, επειδή όταν ήρθα ένιωθα ελεύθερη, γιατί μπορούσα να φοράω σκουλαρίκια και να έχω τατουάζ και να βγαίνω από το σπίτι χωρίς να ζητώ την άδεια του καθενός. Να περπατάω μόνη μου και το βράδυ χωρίς φόβο. Εμεινα στην Τουρκία 3 χρόνια και έχω αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα ως κοπέλα επειδή είχα τατουάζ και έμενα μόνη μου. Πήγα να δουλέψω ως σερβιτόρα και μπόρεσα να αντέξω μόνο μία μέρα επειδή και οι συνεργάτες μου και οι πελάτες με παρενόχλησαν.
Οταν μετακόμισα στην Αθήνα και άρχισα να ψάχνω για δουλειά, γνώρισα γυναίκες εδώ, νέες μητέρες, κατάλαβα πως κι αυτές νιώθουν καταπίεση. Πως κι εκείνες έχουν λιγότερα δικαιώματα. Πως κι εδώ η φροντίδα του παιδιού και του σπιτιού είναι υπόθεση της μάνας, που την ίδια ώρα πρέπει να έχει πιεστική δουλειά. Πως στη συνέντευξη για τη δουλειά ρωτάνε μόνο τις γυναίκες αν έχουν σκοπό να κάνουν παιδιά ή να παντρευτούν για να μην αφήσουν τις δουλειές τους και να μπορούν να συνεχίζουν να τις εκμεταλλεύονται. Μέσα από τις συζητήσεις και κινητοποιήσεις κατανόησα ότι κάνω λάθος για το φεμινισμό.
Δούλευα σε ένα φροντιστήριο χωρίς ασφάλεια επειδή δεν είχα ΑΜΚΑ. Εκεί κατάλαβα πως ο φεμινισμός που σου λέει «διώξτε τους άντρες, να αναλάβουν οι γυναίκες ή να γίνουν οι κοινωνίες μητριαρχικές» δεν μπορεί να δώσει λύση στα ουσιαστικά προβλήματα της γυναίκας. Δηλαδή αν σταματήσουν να μας «κυβερνούν» άντρες, τότε αυτόματα η κοινωνία θα γίνει ιδανική για κάθε γυναίκα; Θα λυθεί το πρόβλημα της σεξουαλικής κακοποίησης ή το ότι η μάνα μεγαλώνει τα παιδιά και ταυτόχρονα πρέπει να δουλεύει, ή θα είναι και μισθολογικά ισότιμη η γυναίκα με τον άντρα; Αν μπουν γυναίκες στη διακυβέρνηση θα σταματήσει να πεινά ο κόσμος, να υπάρχει φτώχεια; Θα σταματήσουν να γίνονται πόλεμοι; Θα μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου;
Προφανώς και όχι. Γιατί ο αντίπαλος δεν είναι ο άντρας. Βλέπουμε και πολλές γυναίκες βουλευτές να υποστηρίζουν την εκμετάλλευση. Καταλαβαίνουμε ότι ο αντίπαλος είναι αυτοί που έχουν σήμερα την εξουσία, αλλά δεν συμμετέχουν καθόλου στην παραγωγή. Αυτοί που αποφασίζουν τι θα κοπεί από εμάς για τις ανάγκες τους. Αυτοί που αποφασίζουν τώρα να δίνουν 30 εκατομμύρια ευρώ για την αστυνομία στις σχολές και να έχουν τις σχολές μας κλειστές. Που αποφασίζουν να μην δώσουν λεφτά για να διατηρηθεί το δίκτυο ρεύματος με αποτέλεσμα οικογένειες να μείνουν μια βδομάδα χωρίς ρεύμα, την ίδια στιγμή που δίνουν εκατομμύρια ευρώ για επενδύσεις στην Ενέργεια.
Αρα, λοιπόν, πρέπει να παλέψουμε για να μπορεί και σε αυτές τις συνθήκες να έχει η γυναίκα ό,τι χρειάζεται - δωρεάν γυναικολογικές εξετάσεις κάθε χρόνο, προγράμματα στα σχολεία, σε χώρους αθλητισμού, πολιτισμού για την πρόληψη του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, κοινωνικές δομές σε κάθε δήμο για τη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών και ανηλίκων, δωρεάν παιδικοί σταθμοί για όλα τα παιδιά, ισότιμη μισθολογική ανέλιξη - αλλά ταυτόχρονα να δείχνουμε ότι ο βασικός αντίπαλος της γυναίκας είναι αυτό το σάπιο σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση όλων των λαών, ο καπιταλισμός.
Συμπερασματικά, πρέπει να επικοινωνήσουμε και με τις προσφυγοπούλες και με τις μετανάστριες που μένουν στην Ελλάδα για να καταλάβουν και αυτές τη σημασία των σωματείων και της αλληλεγγύης και τι είναι ο καπιταλισμός. Αν οι γυναίκες αυτές γνωρίσουν το αίτιο της εκμετάλλευσης, αγωνιζόμενες και εκπαιδεύοντας τα παιδιά τους, μπορούν να συνεισφέρουν πολλά και στο Κόμμα και στον κόσμο. Γι' αυτό «δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται», Μαξίμ Γκόργκι.
Χαλιντέ Σακαλλί
ΟΒ Ηλιούπολης της ΚΝΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου