Στο κεφάλαιο Β του 2ου κειμένου των Θέσεων της ΚΕ γίνεται ανάλυση του διεθνούς πολιτικο-στρατιωτικού πλαισίου στη βάση των ανταγωνισμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών και συμμαχιών αλλά και μέσα στα πλαίσιά τους.
Εκτός από τους «τοπικούς» πολέμους - που είναι ήδη εδώ - μεγαλώνει ο κίνδυνος ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Η εκτίμηση αυτή δεν είναι καινούργια για το ΚΚΕ και οι εξελίξεις του τελευταίου τετράχρονου (όπως αποτυπώνονται και στο κείμενο των Θέσεων) την επιβεβαιώνουν.
Η θέση του Κόμματος στο ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου αλλά και των σημερινών οξυμένων ανταγωνισμών είναι κρυστάλλινη. Αφορμάται από τις βασικές αρχές της στρατηγικής μας. Χρειάζεται να σκαλίσουμε το πώς δουλεύουμε αυτή τη θέση, παίρνοντας υπόψη πώς αντιλαμβάνεται αυτά τα ζητήματα ο λαός, ποια αντιπαράθεση πρέπει να ανοίξουμε με τα άλλα κόμματα. Κάποιες πλευρές:
Εχει σημασία να δούμε πώς σκέφτεται η νεολαία το ενδεχόμενο ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Εμφανίζεται μια αντίφαση, η οποία όμως εξηγείται: Από τη μία εφησυχασμός, από την άλλη αγωνία για το πού πάνε τα πράματα.
Πώς εκφράζεται ο εφησυχασμός; Με απόψεις όπως «περάσαμε την εποχή των μεγάλων πολέμων», «στο τέλος μιλάει η διπλωματία», «η επιθετικότητα μιας χώρας (σ.σ. π.χ. της Τουρκίας) οξύνεται απλώς για επίδειξη δύναμης». Ο εφησυχασμός αυτός αιτιολογείται. Καταρχάς, είναι βασική κυβερνητική γραμμή (ανεξαρτήτως κυβέρνησης). Κατά δεύτερον, η νεολαία σήμερα έχει μια μεγάλη απόσταση από ζωντανές εμπειρίες πολέμου και ζει σε μια μακρόχρονη περίοδο ιμπεριαλιστικής ειρήνης στην Ελλάδα, όσον αφορά τη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στο σύνολό του σε πολεμικές επιχειρήσεις. Τη μεγαλύτερη της Ιστορίας της ως καπιταλιστικό κράτος. Είναι λογικό λοιπόν, το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ελλάδας σε πόλεμο να φαίνεται μακρινό.
Ταυτόχρονα, όμως, εκφράζεται μεγάλη αγωνία για τις εξελίξεις. Οι ίδιοι άνθρωποι που «αρνούνται» το ενδεχόμενο πολέμου, όσο ανοίγουμε και εμείς αυτά τα ζητήματα, ρωτάνε με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον «τι λέτε εσείς για τα γεγονότα με την Τουρκία;», «πιστεύετε ότι μπορεί να πάμε σε πόλεμο;». Ιδιαίτερα στους νέους που υπηρετούν τώρα ή υπηρέτησαν τα τελευταία χρόνια τη θητεία τους, η αγωνία είναι ακόμα μεγαλύτερη και τα ερωτήματα πιο απτά. Στο τέλος της κουβέντας, βέβαια, πολλές φορές καταλήγουν «τζάμπα αγχωνόμαστε, στο τέλος πάλι κάπως θα τα βρουν».
Πώς, λοιπόν, παρά τον καλλιεργούμενο εφησυχασμό, αγωνιούν έτσι; Μα είναι η ίδια η πραγματικότητα που αντικειμενικά επιδρά στη συνείδησή τους. Οι κίνδυνοι είναι εδώ, όσο και να τους κρύβουν. Οσο και να τους πείθουν τα αστικά επιτελεία ότι «δουλεύουν για την ειρήνη», το σαράκι της αγωνίας για το πού πάνε τα πράματα δεν μπορούν να το βγάλουν.
Πού πρέπει να ρίξουμε εμείς το βάρος; Είναι απαραίτητη η αποκάλυψη των αιτιών που γεννούν ανταγωνισμούς και πολέμους, με στέρεα και συγκεκριμένα επιχειρήματα. Δεν αρκεί όμως. Πρέπει να αξιοποιηθεί στην κατεύθυνση ανάδειξης της στάσης που πρέπει να κρατήσει ο νέος, συνολικά ο λαός, σήμερα αλλά και σε ένα ενδεχόμενο όξυνσης της κατάστασης. Είναι, τις περισσότερες φορές, εύκολο να πείσεις τον νέο ότι οι πόλεμοι γίνονται για τα οικονομικά συμφέροντα και όχι για θρησκευτικούς ή άλλους λόγους. Το δύσκολο είναι να δείξεις, από τη μία, τη σύνδεση όλων αυτών των συμφερόντων, το μπλεγμένο κουβάρι που λέμε. Οτι τα οικονομικά συμφέροντα της Τουρκίας, για παράδειγμα, δεν είναι «απομονωμένα» από τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη, και εδώ είναι ο πυρήνας, να δείξεις τη διέξοδο από τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους και πώς αυτή εξαρτάται από τη θέση που θα πάρει ο λαός την κρίσιμη στιγμή.
Εδώ μπαίνει ένα καίριο ζήτημα. Πώς θα καταφέρεις να είσαι εύστοχος στο τι αναδεικνύεις, πώς θα κλιμακώσεις τα συνθήματά σου. Πώς θα σκέφτεσαι δηλαδή σαν οργανωτής της επαναστατικής πάλης και όχι σαν κάποιος που έχει «επαναστατικές» ιδέες μόνο. Και βάζω εισαγωγικά γιατί καμία ιδέα δεν είναι πραγματικά επαναστατική αν δεν συμβάλει στην ανάπτυξη της επαναστατικής δράσης. Ενα παράδειγμα: Λέει ένα κομμάτι του οπορτουνιστικού χώρου «δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια του Ελληνα ή του Τούρκου καπιταλιστή». Φαινομενικά, είναι μια σωστή άποψη. Αφήνω στην άκρη τα πολλά ακόμα που λένε και είναι απολύτως στοιχισμένα με τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών. Τίθενται τα εξής ερωτήματα: Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας πρέπει να ενδιαφέρουν ή όχι τους κομμουνιστές; Ο σοσιαλισμός θα οικοδομηθεί σε κάποιον άλλον πλανήτη; Μήπως η προφανής απάντηση στα παραπάνω σημαίνει ότι «το ΚΚΕ θέλει να ανήκουν τα πετρέλαια του Αιγαίου στον Ελληνα καπιταλιστή για να του τα πάρουμε πιο εύκολα»; Οχι. Σημαίνει ότι εκεί που τα βουβάλια τσακώνονται για το ποιος θα βάλει χέρι στην πίτα (ή τα «βρίσκουν» με τη συνδιαχείριση), εμείς δεν θα μείνουμε απαθείς, αλλά θα πορευτούμε στην κατεύθυνση να τα κάνει δικά της η εργατική τάξη.
Τι καλούν αυτοί οι οπορτουνιστές τον λαό να κάνει σε ένα ενδεχόμενο στρατιωτικής επίθεσης προς την Ελλάδα; Να κάτσει σπίτι του και να περιμένει να του το πάρουν. Θα κάτσει; Οχι, θα πάει να το υπερασπιστεί. Αν εκείνη την ώρα ένα κόμμα μείνει μακριά από την εργατική τάξη, θα αφήσει στο έλεος των καπιταλιστών τα σπίτια, τα εργοστάσια, τις υποδομές της χώρας. Πρώτα απ' όλα, χάνοντας κάθε κύρος και έρεισμα στο λαό, θα αφήσει στο έλεος των καπιταλιστών την ίδια την εργατική τάξη, την επαναστατική τάξη. Ενα τέτοιο κόμμα δεν μπορεί να λέγεται επαναστατικό. Ιδια κατάληξη θα έχει και ένα κόμμα το οποίο στο όνομα του «εθνικοαπελευθερωτικού» αγώνα θα παραδώσει τα πάντα στους αστούς, όπως μας καλούν να κάνουμε διάφοροι ανανήψαντες διαδικτυακών οργανώσεων. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να διαστρεβλώνουν την ηρωική Ιστορία του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ (με όλες τις αδυναμίες και τα λάθη της στρατηγικής του Κόμματος), παρουσιαζόμενοι ως δήθεν υπερασπιστές της. Η Ιστορία έχει πολλά παραδείγματα να μας διδάξει και για τον πασιφισμό και για τον σοσιαλσοβινισμό. Εχει να μας διδάξει και για το πόσο άτοπη είναι η αντίληψη περί ενός κινήματος που θα «αποτρέψει τον πόλεμο». Αντίληψη η οποία στην ουσία καθαγιάζει την αιτία που γεννάει τον πόλεμο, τις ανειρήνευτες αντιθέσεις του καπιταλισμού.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να είναι επαναστατικό, βάζοντας τα δικά του συνθήματα για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας «από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, ως αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».
Νίκος Αξυπολιτίδης
Μέλος του Συμβουλίου Περιοχής Αττικής της ΚΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου