Συμφωνώ με τις Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής για το 21οΣυνέδριο του Κόμματος. Ολο το διάστημα που προηγήθηκε και ειδικά τον τελευταίο χρόνο, κατά τoν οποίο συζητήθηκαν μία σειρά Αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής και πραγματοποιήθηκαν και μία σειρά μαθήματα, για τον πόλεμο, για την καπιταλιστική κρίση κ.τ.λ., θεωρώ πως έχουν γίνει πιο «καθαρά» στην Οργάνωση και στον περίγυρό μας κάποια ζητήματα, υπάρχουν όμως πλευρές, στις οποίες θα πρέπει να επιμείνουμε περισσότερο, ειδικά για να κατανοηθεί σε βάθος ο χαρακτήρας της οικονομικής κρίσης.
Πρώτο είναι το θέμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των ανταγωνισμών. Εδώ και αρκετά χρόνια, ανά διαστήματα, όταν ειδικά το Κόμμα βγάζει κάποια πιο κεντρική ανακοίνωση για τις εξελίξεις, λέμε στον περίγυρό μας ότι «οξύνονται» οι αντιθέσεις. Αυτό γεννά από πολύ κόσμο το ερώτημα «μα τόσα χρόνια μου λες ότι συνεχώς οξύνονται οι αντιθέσεις, τι διαφορετικό υπάρχει τώρα», «γιατί το ενδεχόμενο ενός πιο γενικευμένου πολέμου είναι τώρα πιο πιθανό». Στις Θέσεις γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι η μάχη για την πρωτοκαθεδρία ΗΠΑ - Κίνας σε παγκόσμια κλίμακα είναι το διαφορετικό ποιοτικό στοιχείο αυτήν τη στιγμή στις διεθνείς σχέσεις και τους ανταγωνισμούς. Καθώς όμως το εντάσσουμε ως στοιχείο στην παρέμβασή μας, στη συζήτηση με τον κόσμο, πιστεύω πως πρέπει να εξηγούμε ότι ούτε η μάχη για την πρωτοκαθεδρία κρίνεται σε μία μέρα, χαρακτηρίζει μία μεγαλύτερη περίοδο, έτσι ώστε να μη μεταφερθεί ο προβληματισμός από το «τόσα χρόνια έχουμε όξυνση», στο «και πέρυσι είχαμε μάχη για την πρωτοκαθεδρία».
Δεύτερο ζήτημα για την κατανόηση των εξελίξεων και το χαρακτήρα της κρίσης και της διαχείρισής της από τα αστικά κόμματα είναι η κατανόηση του όρου «τάση», τον οποίο χρησιμοποιούμε πολλές φορές στο λόγο μας και αναφέρεται και σε πολλά σημεία στις Θέσεις (τάση όξυνσης, τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, φυγόκεντρες τάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τάσεις αναθέρμανσης σχέσεων, τάση διεθνοποίησης κεφαλαίου κ.τ.λ.). Πολλές φορές, με τον τρόπο που μιλάμε για τις εξελίξεις, τις μεταφέρουμε σχηματικά και απόλυτα, με αποτέλεσμα όταν προκύπτουν φαινομενικά αντιφατικά με την τάση γεγονότα ή εξελίξεις, αυτό να παραξενεύει τους συντρόφους και τον περίγυρο. Για παράδειγμα, υπάρχουν ερωτήσεις και προβληματισμοί, με αφορμή τις Θέσεις, σχετικά με το γιατί η κυβέρνηση παίρνει κάποια μέτρα προστασίας των μικρών επιχειρήσεων, αφού υπάρχει γενική τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου ή σχετικά με τα μέτρα προστατευτισμού που κατά διαστήματα παίρνουν κάποιες χώρες, ενώ υπάρχει γενική τάση διεθνοποίησης. Νομίζω πως πρέπει καλύτερα να εξηγούμε πως όταν λέμε «τάση», πρόκειται για μία κατεύθυνση που ενυπάρχει στις εξελίξεις, δεν σημαίνει όμως ότι εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο πάντα, ίσα - ίσα που περικλείει και αντίρροπα φαινόμενα. Μπορεί μέσω της μελέτης και του κειμένου των Θέσεων, να γίνει βήμα ώστε να σκεφτόμαστε συνολικά πιο διαλεκτικά, να οξυνθεί το κριτήριό μας, ώστε να μην αιφνιδιαζόμαστε από τις εξελίξεις.
Τρίτο ζήτημα είναι η αφομοίωση του γεγονότος πως σε όλα τα ζητήματα η εργατική τάξη και ο λαός συνολικά έχουν διαφορετικά συμφέροντα από την αστική τάξη της χώρας τους, ότι δεν υπάρχει δηλαδή ζήτημα μη ταξικό, ούτε στην εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, γι' αυτό και δεν ταυτιζόμαστε ούτε με τον εθνικισμό ούτε με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, το ότι λέμε «όχι» στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, «ναι» στην υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, ψηφίσαμε όμως «παρών» στην επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια στο Ιόνιο, φάνηκε σε αρκετούς αντιφατικό. Για να το απαντήσεις, φτάνεις αναγκαστικά στην ουσία της συζήτησης, που είναι ότι εμείς υπερασπιζόμαστε την πατρίδα της εργατικής τάξης και του λαού, γιατί σε κάθε χώρα και στην Ελλάδα υπάρχουν 2 πατρίδες, γιατί υπάρχουν 2 τάξεις, των οποίων τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται πουθενά.
Τέταρτο και τελευταίο ζήτημα στο οποίο πρέπει να δώσουμε προσοχή, θεωρώ το εξής. Εχει μάθει το μεγαλύτερο μέρος της Οργάνωσης - πράγμα πολύ θετικό - να λέει ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και τίποτα άλλο, ούτε κρίση κορονοϊού, ούτε κρίση υποκατανάλωσης κ.τ.λ. Οταν όμως για την εξήγηση της κρίσης μένουμε μόνο στις επιπτώσεις που αυτή έχει στο εισόδημα, δηλαδή στο πόσα χρήματα έχει στην «τσέπη» του ο εργαζόμενος, χωρίς να το καταλάβουμε μπορεί να εντείνουμε - ή έστω να μην αντιμετωπίζουμε αποφασιστικά - την αντίληψη ότι μία πολιτική που έχει στόχο να αμβλύνει τις συνέπειες της κρίσης, όπως είναι π.χ. η επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης, μπορεί να σταματήσει το ίδιο το ξέσπασμα της κρίσης, συνεπώς να μπερδεύουμε το φαινόμενο με τις επιπτώσεις του και πώς αυτές εκφράζονται κάθε φορά.
Μάλιστα, το να συζητάμε μόνο τις συνέπειες της κρίσης, τις μειώσεις μισθών, χωρίς να πηγαίνουμε στην αιτία, δεν μας βοηθάει να παρέμβουμε σε κλάδους που διατηρούν υψηλότερους μισθούς και κάποια προνόμια, όπως είναι η Πληροφορική και οι Νέες Τεχνολογίες. Ομως, δεν μας βοηθάει να παρέμβουμε ούτε σε κλάδους που θεωρούμε πως επειδή βιώνουν «στο πετσί τους» κάποια πράγματα, θα κατανοήσουν πιο εύκολα ότι η διαχείριση της κρίσης θα γίνει σε βάρος τους. Στον Επισιτισμό - Τουρισμό δεν κυριαρχεί μόνο δυσαρέσκεια επειδή είναι κλειστά τα μαγαζιά τόσους μήνες. Σε μεγάλο τμήμα εργαζομένων υπάρχει εφησυχασμός, λένε «έπαιρνα 600 ευρώ και ήμουν όρθιος 8 - 10 ώρες τη μέρα, παίρνω 534 και ξεκουράζομαι, έχω και μείωση ενοικίου επειδή είμαι σε αναστολή». Ενα μεγάλο τμήμα τους, επειδή αναγκαστικά τα επιδόματα τα βάζει το κράτος, πήρε φέτος για πρώτη φορά στη ζωή του Δώρο Χριστουγέννων, θα πάρει πρώτη φορά Δώρο Πάσχα. Αρα, μία συζήτηση που εξαντλείται στις συνέπειες της κρίσης δεν μπορεί εύκολα να πείσει για τη διέξοδο, ειδικά στις σημερινές συνθήκες των μειωμένων απαιτήσεων που διαμορφώθηκαν από την προηγούμενη κρίση και τις ριζικές αλλαγές της προηγούμενης δεκαετίας.
Πιστεύω πως σε όλα αυτά τα ζητήματα έχουμε κάνει βήματα στην κατανόηση και στην εκλαΐκευση, όμως μπορούμε να γενικεύσουμε ακόμα περισσότερο τα συμπεράσματα που έχουμε βγάλει, οι θεωρητικές επεξεργασίες να γίνουν κτήμα ολόκληρου του δυναμικού και συνολικά του κόσμου στον οποίο απευθυνόμαστε.
Αλεξάνδρα Αλάφη - Ανδρικοπούλου
Μέλος της ΚΕΟΕ της ΚΝΕ και του Γραφείου του Συμβουλίου Περιοχής Δυτικής Ελλάδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου