Νομίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι στο ότι έχουμε μπει για τα καλά σε μια περίοδο που, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο, η «κανονικότητα» θα συνεχίζει να περιλαμβάνει απότομα και οξυμένα λαϊκά προβλήματα, είτε με οικονομικές κρίσεις, είτε με μεγάλες καταστροφές λόγω απουσίας των απαραίτητων υποδομών (τύπου πανδημίες, πλημμύρες κ.τ.λ.), είτε με την ένταση του αυταρχισμού ή την όξυνση των ανταγωνισμών κάθε είδους αλλά και των πολεμικών αναμετρήσεων. Δεν ζούμε σε παρένθεση. Οι επόμενες δεκαετίες δεν θα μοιάζουν σε πολλά με τις προηγούμενες, στις οποίες όλοι μας μεγαλώσαμε και διαμορφωθήκαμε και που κυριαρχούσε μια σχετική οικονομική και πολιτική σταθερότητα. Δεν είναι κάτι που χωνεύεται εύκολα. Το κάλεσμα του Κόμματος να είμαστε έτοιμοι για κάθε εξέλιξη είναι απόλυτα ρεαλιστικό.
Σήμερα δεν ζούμε μόνο σε εποχή μεγάλων προβλημάτων, αλλά και μεγάλων δυνατοτήτων, με τις τεράστιες και συνεχώς αυξανόμενες κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Στην μπροσούρα που βγάλαμε για τον Μάη του '68 στη Γαλλία, λέγαμε ότι οι διεκδικήσεις των φοιτητών και εργαζομένων γινόντουσαν τότε στο έδαφος μιας αλματώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, που καθιστούσαν παρωχημένο τον παλιό τρόπο ζωής, που φανέρωναν τη σχετική φτώχεια του κόσμου. Σήμερα ζούμε σε ανάλογη εποχή και με ακόμα πιο έντονο αυτό το χαρακτηριστικό. Παρόλο που σήμερα ο διεθνής συσχετισμός είναι πολύ διαφορετικός, είναι αναπόφευκτο, στον ένα βαθμό ή τον άλλον, οι εργαζόμενοι να αντιπαραβάλουν τις τεράστιες αυτές δυνατότητες με την πραγματικότητα της ζωής τους και να συνειδητοποιούν τη φτώχεια τους, να δυσανασχετούν.
Η πρόταση εξουσίας του Κόμματος όμως παραμένει ακόμα σε πολύ μεγάλο βαθμό άγνωστη ή διαστρεβλωμένη σε συνθήκες που ευνοείται η αναζήτηση απαντήσεων, ακόμα και έξω από τα συνηθισμένα, με τις αντιφάσεις που έχει σήμερα αυτό. Πολλοί δεν ξέρουν καν τι προτείνει το Κόμμα, πολλοί λένε «λέτε μόνο όχι», άλλοι ότι θέλουμε περισσότερο κράτος, άλλοι ότι θα κλείσουμε τις επιχειρήσεις. Αναδεικνύεται πιο έντονα η ανάγκη - όπως έχει επισημανθεί - να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην ανάδειξη και εκλαΐκευση του άλλου δρόμου ανάπτυξης μέσα από τους καθημερινούς αγώνες για όλα τα ζητήματα. Χρειάζεται ίσως να αναπτυχθεί περισσότερο, όμως, και η εκδοτική δραστηριότητα του Κόμματος σε επίπεδο μπροσούρας - σαν συνέχεια των πολύ καλών που έβγαλε η ΚΝΕ τα τελευταία χρόνια - να μπορείς να δώσεις δηλαδή κάτι στον εργαζόμενο εκλαϊκευμένα να καταλάβει τι ακριβώς προτείνεις. Για την κοινωνικοποίηση, τον κεντρικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο, τις ανατροπές στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κ.ά., τι προβλήματα αυτά θα λύσουν με επίκαιρα παραδείγματα κ.τ.λ.
Το 2ο κείμενο των Θέσεων αναδεικνύει καλά την κατάσταση, τα αδιέξοδα και το παρασάπισμα του καπιταλισμού. Παρά τη δυσκολία του δεν πρέπει να περάσει στη συνείδηση των συντρόφων και φίλων ως κάτι που αφορά κάποια στελέχη μόνο, κάποιους ειδικούς ή την αντιπαράθεσή μας με τα αστικά κόμματα σε ανώτερο επίπεδο, π.χ. στη Βουλή. `Η κάτι που συζητάμε «μια στο τόσο». Στην εξέλιξή τους βέβαια όλα αυτά γιατί κινούνται γρήγορα.
Η συνθετότητα των εξελίξεων, οικονομικών, πολιτικών, διεθνών κ.τ.λ., μπορεί να πείθει τις πιο ώριμες πολιτικά συνειδήσεις για το παρασάπισμα του καπιταλισμού, αλλά τις πιο ανώριμες μπορεί να μην τις βοηθάει να δουν πάντα καθαρά την αιτία, αντίθετα να μπερδεύει περισσότερο, να αποπροσανατολίζει.
Πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια, περισσότερο από πριν, να αξιοποιήσουμε αυτές τις αναλύσεις στις συζητήσεις στις ΚΟΒ, στην οργάνωση του πολιτικού ανοίγματος και στις συσκέψεις, συνδυαστικά πάντα με τη διαμόρφωση των αιτημάτων μας, την οργάνωση της πάλης. Από τη μία γιατί αυτές φωτίζουν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και συνειδητοποιείται ευκολότερα η αναγκαιότητα της ανατροπής του. Από την άλλη, μπορούν και εξηγούν την πολιτική των κομμάτων και των κυβερνήσεων με βάση την καπιταλιστική οικονομία, πράγμα βασικό ώστε να αποκρούονται όσο το δυνατόν περισσότερο οι ελιγμοί και οι απάτες των αστικών κομμάτων, αλλά και να συνειδητοποιείται καλύτερα ο ταξικός χαρακτήρας της κοινωνίας στο σύνολό της. Ο κόσμος πολύ δύσκολα ακόμα, πολύ αποσπασματικά, συνδέει αυτά τα δύο, αν δεν αντιστρέφει τη σχέση.
Οταν στον ΟΤΕ, για παράδειγμα, απεργούσαν πέρυσι οι εργαζόμενοι ενάντια στις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις του ομίλου και διεκδικώντας ΣΣΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε και έλεγε ότι είναι «επιλογή της ΝΔ η φτηνή εργασία». Αποσπώντας την πολιτική από την οικονομία, επιδιώκει να ενσωματώνει τους εργαζόμενους, να πετυχαίνει την κυβερνητική εναλλαγή χωρίς να θίγεται το αστικό σύστημα, κρύβοντας επί της ουσίας το αστικό σύστημα. Και αυτό δεν απαντάται διακηρύττοντας απλά πως «όχι είναι ο καπιταλισμός, το κέρδος». Πιο εύκολα τείνει ο εργαζόμενος να πιστέψει ότι φταίει ένα κόμμα, ένας εργοδότης κ.τ.λ. Αν εκεί λοιπόν δεν συζητήσουμε πλευρές αυτών των εξελίξεων, πώς θα μπορέσουμε να αναδείξουμε τον καπιταλισμό ως ένοχο, να αποφύγουμε την παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι εύκολο.
`Η άλλο παράδειγμα, στις εταιρείες πληροφορικής σχετικά εύκολα οι εργαζόμενοι μπορούν να τα βάλουν με τον εργοδότη τους, ειδικά όταν το παρακάνει κι αυτός, πολύ δύσκολα όμως διαπιστώνουν ότι είναι το καπιταλιστικό σύστημα αυτό που έχουν απέναντί τους και όχι το «στραβόξυλο» ο εργοδότης τους. Αν και είναι πράγματα που δεν λύνονται απλά με κουβέντες, χρειάζεται εντούτοις να εμπλουτίσουμε το περιεχόμενο της παρέμβασής μας με τις αναλύσεις μας στην οικονομία γενικά αλλά και τον κλάδο.
Πόσοι σύντροφοι και εργαζόμενοι για παράδειγμα μπορούν να εξηγήσουν τη βασική τάση στον κλάδο σήμερα, για ποιο λόγο δηλαδή σε όλο τον κόσμο εντείνονται οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών κέντρων γύρω από τις νέες τεχνολογίες και αποκτά προτεραιότητα για τα αστικά κράτη η ενίσχυση και στήριξη του κεφαλαίου σε αυτόν τον κλάδο;
Πόσοι μπορούν να κατανοήσουν ότι στο έδαφος των νέων μεγάλων κερδών και των κρατικών ενισχύσεων δισεκατομμυρίων ευρώ στην ψηφιακή οικονομία, δεν δημιουργούνται συνθήκες ευημερίας για τους εργαζόμενους, αλλά ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα μονοπώλια, επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησής τους με θύματα τους εργαζόμενους;
Πόσοι μπορούν να δουν, πίσω από τους πανηγυρισμούς για τη γρήγορη ανάπτυξη των 5G στην Ελλάδα, ότι στην πραγματικότητα αυτή έχει καθυστερήσει από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, ενώ και η αξιοποίησή τους δεν είναι de facto προς όφελος των κοινωνικών αναγκών;
Είναι ορισμένα ερωτήματα που μας βοηθάνε να συζητήσουμε τι τύπου οικονομία και εξουσία θα χρειαζόταν για να μην γίνονται αυτά, αλλά αντίθετα να αναπτύσσεται η τεχνολογία απρόσκοπτα με τη συνεργασία των λαών και προς όφελος των εργαζομένων.
Κώστας Δαφνομήλης
Μέλος της Τομεακής Επιτροπής Πληροφορικής - Τηλεπικοινωνιών - Ερευνας της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου